Θα ήταν ρουτίνα. Θα ήταν αν η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν φρόντιζε να καταστήσει σπάνια τη δήλωσή της στο περιστύλιο της Βουλής μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Γιατί αυτό που είπε δεν ήταν ακριβώς δήλωση. Ηταν ετυμηγορία.

Η Ολγα Γεροβασίλη καταδίκασε τη γενική γραμματέα Δημοσίων Εσόδων λέγοντας χωρίς περιττές περιφράσεις ότι έβλαψε το δημόσιο συμφέρον –σε μια υπόθεση που δεν έχει καν αμετακλήτως παραπεμφθεί στο ακροατήριο. Το γραπτό ανακοινωθέν που ακολούθησε ήταν ακόμη πιο κατατοπιστικό. Επεσήμανε ότι για την ωρίμαση της υπόθεσης κατά Σαββαΐδου ο υπουργός Οικονομικών είχε ενημερωθεί από την Εισαγγελία, λίγες ώρες πριν συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο.

Αυτή είναι μια συζήτηση που μοιάζει να αφορά τους τύπους. Τύποι είναι στην προκειμένη περίπτωση οι γραμμές των θεσμών, πάνω στις οποίες η κυβέρνηση εμφανίστηκε να πατά με τη λεπτότητα λαρισαίου τραυματιοφορέα.

Δεν το έκανε από αδεξιότητα. Το έκανε σκόπιμα. Από τη στιγμή που η Σαββαΐδου αρνήθηκε να παραιτηθεί, η αναμέτρηση δεν αφορούσε πια την επάρκεια, την ακεραιότητα ή την πολιτική συνεργασιμότητα ενός υπηρεσιακού παράγοντα. Είχε πλέον το βάρος μιας πολιτικής αναμέτρησης που δοκίμαζε σοβαρά για πρώτη φορά μετά τις εκλογές τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης.

Τουλάχιστον έτσι φαίνεται να την αντιλήφθηκε η κυβέρνηση. Σαν πρόκληση για να δείξει ότι δεν αισθάνεται ως μια επισφαλής, πιεζόμενη εξουσία του 35% (συν 3%). Αλλά ως εξουσία που ήρθε για να εγκαταστήσει παντού τα ερείσματά της. Και έχει την άνεση να εκκαθαρίζει de facto τέτοιες εκκρεμότητες.

Η δημοσιότητα με την οποία επισπεύσθηκε η αποπομπή της Σαββαΐδου και η ωμότητα με την οποία την ανακοίνωσε η Γεροβασίλη έχουν χαρακτηριστικά σκηνοθεσίας. Σκηνοθεσίας με στόχο και τον παραδειγματισμό.

Το μήνυμα φαίνεται να είναι ότι η κυβέρνηση αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να μη χρειάζεται να καμουφλάρει –για λόγους, ας πούμε, δημοκρατικού καθωσπρεπισμού –την ισχύ της. Εστω κι αν για τη συγκεκριμένη κίνηση φαίνεται να έχει την ανοχή της τρόικας, που δεν έδειξε μέχρι στιγμής διάθεση υπεράσπισης της Σαββαΐδου, και πάντως όχι στον βαθμό που είχε εκδηλωθεί υπέρ του προκατόχου της.

Στο εσωτερικό το μήνυμα είναι ότι δεν υπάρχουν άβατα. Η κυβέρνηση μπορεί να δεσμεύεται από τον ζουρλομανδύα του Μνημονίου, αλλά στο εγχώριο power game δεν έχει χαλινό. Εδώ φαίνεται να έχει επιλέξει ότι, για να επιβιώσει, πρέπει να ξεκρεμάσει το παροπλισμένο της νταούλι. Είναι και το μόνο που μπορεί να παίξει στο ακροατήριό της.

Τελευταία Νέα