Η νέα Βουλή και η νέα κυβέρνηση ξεκίνησαν τον βίο τους με τις ίδιες ευχές και τα ίδια ξόρκια. Καθαρή εντολή τετραετίας, κυβέρνηση μακράς πνοής, πολιτική σταθερότητα.

Ωραία ακούγονται αλλά αν δεν απατώμαι τα έχουμε ξανακούσει. Κι αν δεν απατώμαι έχουν διαψευσθεί με την ίδια ευκολία που ειπώθηκαν.

Οχι επειδή η σημερινή κυβέρνηση είναι πιο εύθραυστη από κάποια άλλη. Η προκάτοχός της, ας πούμε, με μεγαλύτερη λαϊκή ψήφο και ισχυρότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία έπεσε στους επτά μήνες –χωρίς καν να κυβερνήσει!

Αλλά επειδή η οικονομική κρίση, η κοινωνική αποδιάρθρωση και η ψυχολογική αποσταθεροποίηση έχουν επιταχύνει απίστευτα τον πολιτικό χρόνο και την κυβερνητική φθορά.

Από το 2007, μόνο η κυβέρνηση Σαμαρά ξεπέρασε σε διάρκεια τα δύο χρόνια αλλά ξεκίνησε με τρία κόμματα, 48,5% της λαϊκής ψήφου και 179 έδρες. Την ευρύτερη κυβερνητική πλειοψηφία από το 1977.

Για να το πω απλά: εκείνος που θα απειλήσει το ρεκόρ κυβερνητικής διάρκειας του Κ. Σημίτη μάλλον δεν έχει γεννηθεί ακόμη.

Και για να το πω απλούστερα: αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι ακόμη Πρωθυπουργός σε δώδεκα μήνες θα πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του πολύ άξιο ή πολύ τυχερό ή και τα δύο.

Είναι προφανές ότι στην πρώτη, επτάμηνη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ξόδεψε ήδη ισχυρή δόση από το πολιτικό κεφάλαιό του.

Μπορεί να διέθετε ακόμη αρκετά αποθέματα για να κερδίσει και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου αλλά ο Τσίπρας του Ιανουαρίου μακρινή σχέση έχει με τον σημερινό.

Και ο χρόνος μετράει από τον Ιανουάριο. Το κοντέρ δεν μηδενίστηκε.

Ακόμη περισσότερο που τώρα πρέπει να κυβερνήσει. Να μαζέψει φόρους, να κόψει συντάξεις, να συγκρουστεί με κοινωνικές ομάδες, να βάλει το κράτος να λειτουργήσει. Απέναντι σε μια (δεξιά κι αριστερή) αντιπολίτευση που μάλλον το πήρε το μαθηματάκι της.

Ούτε με διακόσιες λίστες Λαγκάρντ δεν θα αγιάσει!

Ηδη τα ξόρκια της «αριστερής παρένθεσης» ακούγονται αδιάφορα.

Ούτως Ή άλλως, όλες οι κυβερνήσεις στη δημοκρατία αποτελούν παρένθεση. Κάποιον διαδέχονται και κάποιος θα τις διαδεχθεί.

Και επιπροσθέτως η δική μας «αριστερή παρένθεση» ολοκλήρωσε τον σύντομο βίο της τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου. Εκτοτε σταδιοδρομεί με άλλο ρεπερτόριο.

Το βέβαιο είναι τελικά πως ούτε η διάρκεια ούτε η επιτυχία μιας κυβέρνησης ορίζονται με δήλωση προθέσεων της ιδίας. Προκύπτουν στον λογαριασμό.

Θα ευχηθώ λοιπόν στον Πρωθυπουργό και για όσο είναι Πρωθυπουργός να παραδώσει μια Ελλάδα καλύτερη από εκείνη που παρέλαβε το βράδυ των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου.

Ούτως Ή άλλως, δεν θα είναι εύκολο να γίνει χειρότερη.