Ηταν όμως περίεργη. Ο Μάνιουελ ήθελε να της ζητήσει συγγνώμη. «Γιατί με πυροβόλησες;» τον ρώτησε απότομα. «Ηταν ένα λάθος» ψέλλισε εκείνος. Αργότερα της έστειλε μια κάρτα που έδειχνε ένα χέρι να προσφέρει ένα τριαντάφυλλο μέσα από τα κάγκελα. «Πονούσα. Δεν μπορούσα να φάω. Ημουν θυμωμένη. Αμφιταλαντευόμουν όμως. Ηταν απλώς ένα παιδί». Κι έτσι ξεκίνησε μια αλλόκοτη αλληλογραφία ανάμεσα στον μαύρο θύτη και το λευκό θύμα. Ο σύζυγος της Μπέγκρι φοβόταν πως έπασχε από κάποιου είδους σύνδρομο της Στοκχόλμης. Εκείνη επέμεινε. Και όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απαγόρευσε τα ισόβια χωρίς αναστολή για ανηλίκους που δεν έχουν διαπράξει φόνο, κατέθεσε υπέρ του. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Μάνιουελ καταδικάστηκε σε 65ετή κάθειρξη. Κανονικά θα αφεθεί ελεύθερος το 2031. Η Μπέγκρι συνεχίζει να ζητεί την απελευθέρωσή του.
«Κάποιοι θα μείνουν στη σκληρότητα του εγκλήματός του. Κι άλλοι θα επικεντρωθούν στη σκληρότητα μιας ποινής που πιθανότατα δεν θα είχε επιμετρηθεί σε έναν λευκό 13χρονο… Εμείς ως κοινωνία προδώσαμε πρώτοι τον Μάνιουελ και αυτός, με τη σειρά του, πρόδωσε εμάς… Αλλά αν μπορούν η Ντέμπι Μπέγκρι και ο Ιαν Μάνιουελ να ενωθούν σε έναν κοινό αγώνα, ίσως υπάρχει ελπίδα για όλους μας». Νίκολας Κριστόφ, ο σπουδαίος αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς.