Η ειδησεογραφία του Αυγούστου είναι κάτι σαν ψυχωσικό επεισόδιο. Στο γραφείο πέφτει καρφίτσα κι είναι σαν να σωριάστηκε μενίρ. Εγινε κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος; Μου λένε για μια κόρη του Ιακώβ, για μια Λεία, μια Ραχήλ που ανησυχεί, λέει, μην τυχόν κι απλώσουν οι Γερμανοί χέρι στον τάφο του Μεγαλέξαντρου και μας πάρουν τον θησαυρό του μακαρίτη κι όλα του τα κτερίσματα. Αν είχα κληρονομικό δικαίωμα, αν ήμουν μισή γυναίκα – μισή αθερίνα δεν αποκλείεται να ανησυχούσα κι εγώ. Ας ανασκάψω καλύτερα λίγο παραπέρα, εκεί – εκεί όπου δεν κοιτάζει κανείς, στους απέραντους τάφους της νέας ελληνικής πραγματικότητας. Ούτε ένα ούτε δυο ούτε τρία αλλά 68 ασύλητα σχόλια μέτρησα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας κάτω από την είδηση για τη ρατσιστική επίθεση στο σχολείο της Παλιάς Κοκκινιάς κι ήτανε όλα τους σαν να τα ‘γραψε μισός άνθρωπος – μισός εκτόπλασμα. Σαν να δεχτήκαμε ομαδική επίθεση από μαύρα πληκτρολόγια, ξενοφοβικά, σκατόψυχα, γεμάτα ανορθογραφίες, μίσος και greeklish.

Μετά βγήκα από την ανασκαφή σκονισμένη, κουρασμένη, στο μαύρο μου το χάλι. Μην κάνετε όρεξη και δεν πρόκειται να μου πάρετε λέξη γι’ αυτά που είδαν τα μάτια μου. Ας απομακρυνθούν παρακαλώ οι ρεπόρτερ, οι πρωθυπουργοί, οι εν ενεργεία και οι εν αναμονή κι ας έρθουν αμέσως τα συνεργεία να ξαναμπαζώσουν.

Τελευταία Νέα