Συμφωνώ, σε γενικές γραμμές, με όσους από την κίνηση των 58 θεωρούν ότι ήταν αιφνιδιαστική η απόφαση να γίνουν οι εκλογές με σταυρό αντί για λίστα. Επίσης, σύμφωνοι, η μεθόδευση αναδεικνύει έναν αμοραλισμό και διαταράσσει την αντίληψη για την πολιτική ηθική, το δέον, που ιδίως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θα ήθελαν να ορίσει τη δημόσια ζωή και τους κανόνες της. Σύμφωνοι, ακόμα, ότι οι κομματικοί μηχανισμοί θα έχουν το πάνω χέρι, ότι τα ήδη οργανωμένα κόμματα (και το ΠαΣοΚ) θα στείλουν στους συνδυασμούς πασίγνωστα στελέχη με τηλεοπτική πείρα, επικοινωνιακά χαρίσματα και επαφές με τα ΜΜΕ που θα έχουν το πλεονέκτημα και, άρα, στην πράξη θα υπερτερούν των υποψηφίων που έρχονται χωρίς κομματικά ένσημα, όχι από τις οργανώσεις αλλά από την κοινωνία των πολιτών.

Και λοιπόν; Είναι αυτό λόγος να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια; Είναι λόγος να τα σπάσουν, να μαλλιοτραβηχτούν μεταξύ τους οι πρωτεργάτες της κίνησης και, τελικά, να γυρίσει ο καθένας και η καθεμιά στην έδρα του και στην έδρα της, στην καριέρα του/της, στη δουλειά του/της;

Συγγνώμη, αλλά όλη αυτή η σκέψη παρακάμπτει μια σοβαρή παράμετρο της πολιτικής: τη διαθεσιμότητα των ανθρώπων, τη φυσική παρουσία όσων θέλουν να συμμετάσχουν στα κοινά. Για οποιονδήποτε λόγο, είτε για να αλλάξουν την κοινωνία είτε εξαιτίας προσωπικών ιδιοτελειών και διάθεσης άσκησης εξουσίας.

Η κίνηση των 58 είχε, έως χθες, μεγάλη απήχηση (συνεχίζει να μετριέται στις δημοσκοπήσεις) και, όντως, οι πρωτεργάτες της κοπίασαν πολύ για να της δώσουν πολιτική ισχύ, περιεχόμενο (όλες οι κινήσεις που κινούνται στο Κέντρο, μαζί και το ΠαΣοΚ) και δυναμική. Το έκαναν με τη δουλειά τους, τις επεξεργασίες τους, τις παρεμβάσεις τους. Το έκαναν συνεδριάζοντας ώρες και ημέρες και μήνες, οργανώνοντας δημόσιες εκδηλώσεις, αναζητώντας συμμάχους, ορισμένοι οργώνοντας την Ελλάδα για να αποκτήσει μια κάποια οργανωτική υπόσταση το εγχείρημα. Το έκαναν με τη φυσική παρουσία τους.

Η φυσική παρουσία είναι απροϋπόθετη για την πολιτική. Και συνεχής. Η πολιτική ανανέωση της χώρας, δηλαδή, χρειάζεται τους 58 ως δρώσες προσωπικότητες, όχι ως μεσάζοντες. Και αδυνατώ να καταλάβω γιατί στην προεκλογική διαδικασία να μη μάθουμε, ανάμεσα στους πολιτικούς που ήδη ξέρουμε, και τον Βούλγαρη και τον Παγουλάτο και τον Αρίστο Δοξιάδη και τον Ματσαγγάνη και τον Καλογήρου και την Αγριαντώνη. Γιατί, δηλαδή, να μην είναι κάποιοι απ’ τους 58 στο ψηφοδέλτιο και να μη διεκδικήσουν την ψήφο μας; Ποιος από τους μηχανισμούς που επισείονται ως φόβητρο θα τα κατάφερνε σε μια δημόσια συζήτηση καλύτερα από τους προαναφερθέντες και τους φίλους τους;

Τελευταία Νέα