Οι λυσσαλέες – αν και «φίλιες» – αντιδράσεις που προκαλεί η πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά είναι εύκολα εξηγήσιμες στο πεδίο της πολιτικής ψυχολογίας: όπως είναι γνωστό, ουδείς αποδέχεται πολιτικά αυτό που δεν ελέγχει οργανωτικά. Επομένως ήταν αναμενόμενοι οι κραδασμοί τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ.

Ωστόσο οι αντιδράσεις αυτές είναι δυσεξήγητες στο πεδίο της ουσίας της πολιτικής: όταν ένας χώρος κατακερματίζεται, όταν ένας χώρος χάνει την πολιτική του ηγεμονία – όπως συμβαίνει με την Κεντροαριστερά – συνιστά μέγα λάθος η περαιτέρω πολυδιάσπαση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην εκλογική συντριβή του τρίτου πόλου και στον θρίαμβο ενός νέου, τεχνητού διπολισμού.

Οι 58 επιχειρούν να λειτουργήσουν ως καταλύτης για την ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς, σε αυτή τη δραματική συγκυρία. Επιδιώκουν να οδηγήσουν στον διάλογο και στην κοινή δράση όλες εκείνες τις δυνάμεις του χώρου που αποκλείουν όλους τους υπόλοιπους, για λόγους μικροκομματικής τακτικής – και μόνον.

Μοναδικός σύμμαχος των 58 είναι οι διαθέσεις των ψηφοφόρων, οι οποίοι δηλώνουν με πολύ υψηλά ποσοστά, σε κάθε δημοσκόπηση, το ενδιαφέρον τους για τη δημιουργία ενός ενιαίου κομματικού φορέα ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η θέληση των ψηφοφόρων πρέπει να γίνει σεβαστή: όσοι επιμένουν στην πολυδιάσπαση της Κεντροαριστεράς ώς τις ευρωεκλογές για να λύσουν διά της κάλπης εσωκομματικούς λογαριασμούς θα αντιληφθούν με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι παλεύουν για ένα «πουκάμισο αδειανό».

Οι εγωισμοί και οι τακτικισμοί οδηγούν τα κόμματα της Κεντροαριστεράς ολοταχώς στη δεκαετία του ‘50, όταν στον χώρο του Κέντρου βασίλευαν τα καπετανάτα και οι μικροπαράγοντες, που μπέρδευαν τον ίσκιο με το μπόι τους…

Ας το αντιληφθούν: μόνον ενωμένη η Κεντροαριστερά μπορεί να ξαναβρεί τον πολύτιμο ρόλο της στο πολιτικό μας σύστημα. Κι όσοι δεν μπορούν να συμβάλουν στην ενότητα, τουλάχιστον ας μην την τορπιλίζουν!

Τελευταία Νέα