Στη συμβολή του Ροδανού με τον ποταμό Σον φάγαμε το κρύο της αρκούδας, είδαμε όμως τη θαυμάσια Μπιενάλε της Λυών. Είχα κατά νου να σας μιλήσω για ένα νεανικό έργο της Γιόκο Ονο τότε που ήταν μια απλή γιαπωνέζα βιντεοάρτιστ, πολύ πριν συναντήσει τον Τζον Λένον. Θα σας έλεγα και για τη νεοϋορκέζικη κολεκτίβα The Bruce High Quality Foundation που έπαιξε με το έργο του Αντόνιο Κανόβα «Η Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Ερωτα» και κέρδισε, οι εξελίξεις όμως με υποχρεώνουν να συγκεντρωθώ σε άλλο σημείο της ίδιας αίθουσας, εκεί όπου εξέθετε η Γαλλίδα Λορ Προυβό. Στάθηκα κάμποση ώρα μπροστά στα καφκικής καταγωγής έργα της «Before Before» και «After After» και με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα μου έχει μαγικές ιδιότητες, καθότι σε αυτήν πήγε τελικά το εφετινό βραβείο Τέρνερ. Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα, Λορ…

Καινούργιο άλμπουμ από τον Ρόμπι Γουίλιαμς σε ρυθμούς σουίνγκ κι αυτό όπως το προηγούμενο. Το πράγμα μυρίζει από μακριά γκραν σουξέ, ένας λόγος παραπάνω που ο αγαπημένος μας Ρόμπι συνομιλεί με τον Ρούφους Γουέινραϊτ με σκοπό να τη σπάσουν στον δεσπότη Πειραιώς Σεραφείμ. Ρούφους: «Ρόμπι, παραδέξου το. Είσαι λιγάκι γκέι». Ρόμπι: «Ρούφους, πρέπει να το παραδεχτείς, δεν είσαι και τόσο γκέι». Αυτά κι άλλα πολλά στο «Swings both ways» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι μονής κατευθύνσεως.

Μια μοναδική περφόρμανς μεταξύ μόδας και τέχνης χάρηκαν πριν από λίγες ημέρες οι Παριζιάνοι στο πλαίσιο του φθινοπωρινού φεστιβάλ. Στην παράσταση «Eternity dress» η Τίλντα Σουίντον (φωτογραφία) στάθηκε στη μέση της σκηνής και έζησε μαζί με ένα κομμάτι ύφασμα τη σταδιακή του μεταμόρφωση σε ρούχο εμφυσώντας του πνοή ζωής. Από το χάρτινο πατρόν ώς την πρώτη ψαλιδιά και την τελευταία πτύχωση το ένδυμα πέρασε με επιτυχία όλες τις φάσεις του: χρησιμότητα, αισθητική, κοκεταρία, λειτουργικότητα και μέσον έκφρασης για μια μοναδική γυναίκα που επιθυμεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και να μοιραστεί τα μυστικά της. Η ιέρεια του στυλ και οσκαρούχος ηθοποιός Τίλντα Σουίντον ανέλαβε, εν αγνοία της, να μας φέρει στα ίσα μας, να πάψουμε πια να ταυτίζουμε την κομψότητα με την Αρτα και τα Γιάννενα ή με το στυλ Τζάκρη, αν προτιµάτε.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι όμως έχουν παρέλθει είκοσι χρόνια από τότε που η Αννα Κοκκίνου κατοίκησε με την απαράμιλλη τέχνη της το θέατρο Σφενδόνη. Για να γιορτάσει τα παλιά και να καλωσορίσει τα καινούργια ξεκινάει στον ίδιο χώρο μια πραγματική θεατρική ομοβροντία με πρώτο και καλύτερο τον αξεπέραστο «Βιζυηνό» της και ακολουθεί το «Λα πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Οσοι δεν μπόρεσαν να τα δουν στον καιρό τους, ας σπεύσουν. Τα καλύτερα όμως έρχονται εκεί προς το τέλος του μήνα. Οπως αναγγέλλεται, η Αννα Κοκκίνου θα παίξει τον μονόλογο «Εγώ ο Θουκυδίδης του Ολόρου, Αλιμούσιος». Οι λιγοστές πληροφορίες αυξάνουν τις αναμονές τού κοινού αλλά κάτι μου λέει ότι γι’ αυτόν τον θεατρικό «Θουκυδίδη» θα έχουμε να πούμε πολλά, τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο, οπότε θα τον διαδεχθεί ο μονόλογος «Εμένα δάσκαλός μου ήτανε η Ιστορία και η Λύπη» του Δημήτρη Χατζή.

Τελευταία Νέα