Αναζήτηση
«Την επόμενη φορά που θα κλείσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί κανείς να μην νοιαστεί αν θα ξανανοίξουν». Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε πρόσφατα ο έλληνας καθηγητής Πληροφορικών Συστημάτων του Πανεπιστημίου της Βοστώνης Χρήστος Ντελακόρας μιλώντας στο Ted Athens.
Ηδη στο εξωτερικό αναπτύσσεται μια προβληματική για το πώς πρέπει να μετασχηματισθεί το πανεπιστήμιο στην εποχή του Ιντερνετ και της Πληροφορικής. Οι καθηγητές μεγάλων ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όπως το Χάρβαρντ ή το ΜΙΤ έχουν αρχίσει να ανεβάζουν στο Διαδίκτυο τις διαλέξεις τους, τις οποίες ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει μέσα από πλατφόρμες ανοιχτών διαδικτυακών μαθημάτων, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει δίδακτρα ή να περιμένει τον έλληνα καθηγητή να αποφασίσει να κάνει μάθημα.
Σύμφωνα με τον Χρ. Ντελακόρα, στον δυτικό κόσμο παρατηρείται το εξής παράδοξο: υπάρχουν σήμερα 75 εκατομμύρια άνεργοι, ενώ το 57% των επιχειρήσεων παραπονιέται ότι δεν μπορεί να βρει εργαζομένους με τα προσόντα που χρειάζεται. Με τις ταχύτητες του Ιντερνετ μάλιστα και τη ραγδαία πρόοδο της γνώσης γίνεται πλέον σαφές ότι σε πολλά γνωστικά αντικείμενα η γνώση προχωράει με τέτοιους ρυθμούς, ώστε αυτά που θα μάθει ο τελειόφοιτος ενός πανεπιστημίου να έχουν ήδη ξεπεραστεί πριν καν βρει δουλειά. Οι εταιρείες δεν ψάχνουν πλέον για αποφοίτους με καλούς βαθμούς, αλλά για αποφοίτους με διαφορετικές δεξιότητες, καινοτόμες ιδέες, ευελιξία στον τρόπο της σκέψης, ικανότητα συνεργασίας σε μια ομαδική προσπάθεια και δυνατότητα συνεχούς επιμόρφωσης.
Κι ενώ στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ετοιμάζουν το νέο πανεπιστήμιο, στην Ελλάδα τα ΑΕΙ παραμένουν κλειστά για 9η εβδομάδα –παρά τις δεκάδες χιλιάδες υπογραφές φοιτητών που ζητούν να αρχίσουν τα μαθήματα –επειδή οι διοικητικοί υπάλληλοι ενθαρρύνονται από τους καθηγητές να μη δεχθούν την κινητικότητα που ζητά η τρόικα. Αρνούνται δηλαδή π.χ. να φύγουν από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Αθήνας για να πιάσουν δουλειά στο πανεπιστήμιο του Πειραιά. Και το ελληνικό πανεπιστήμιο εξακολουθεί να είναι ουραγός στην Ευρώπη και όσοι Ελληνες έχουν τη δυνατότητα, αγωνίζονται να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. «Αλλοι πατάνε στο φεγγάρι, κι εμείς τσαρούχι και ταγάρι».
