Αναζήτηση
ΟΙ σοφοί Γάλλοι λένε ότι το καλύτερο χαρτοφυλάκιο σε μια κυβέρνηση είναι το υπουργείο του λόγου. Οχι, δεν εννοούν τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Υπαινίσσονται ότι καλύτερα είναι να βρίσκεσαι εκτός κυβέρνησης και να λες ό,τι θέλεις.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης προθερμάνθηκε για καιρό στο χαρτοφυλάκιο του λόγου προτού τελικά βρει θέση-έκπληξη στο κυβερνητικό σχήμα: το υπουργείο Υγείας. Πολιτικός που ξεκίνησε από τον ΛΑΟΣ, ο Γεωργιάδης είχε αφομοιώσει πλήρως το δόγμα των ακραίων δεξιών κομμάτων, σύμφωνα με το οποίο για να υπάρξεις πρέπει να κάνεις θόρυβο. Δεν έφθασε όμως –παρά κάποιους τηλεδιαπληκτισμούς –ποτέ σε ακρότητες, όπως η χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη κατά της Λιάνας Κανέλλη αφού προηγήθηκε το μπουγέλο κατά της Ρένας Δούρου. Η αλήθεια είναι ότι η έλευση της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο έκανε πρόσωπα όπως ο Γεωργιάδης να φαίνονται φρόνιμα παιδιά, μέχρις ενός σημείου τέλος πάντων.
ΦΥΣΙΚΑ, ο Γεωργιάδης δεν εστάλη στην Αριστοτέλους για λόγια αλλά για έργα και, πιο συγκεκριμένα, για συμμάζεμα του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Δηλαδή, κατά βάση, για κλεισίματα νοσοκομείων. Αλλά ο νέος υπουργός δεν έχει ξεχάσει τα καμώματα του παρελθόντος με αποτέλεσμα διαρκείς «θερμές» παρεμβάσεις στα πρωινάδικα της τηλεόρασης, με αντιπαραθέσεις από αέρος με εργαζομένους και άλλους. Το αν ο Αδωνις θα τα κάνει έτσι θάλασσα και, ενδεχομένως, θα ερεθίσει την κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρει αυτούς που τον έστειλαν εκεί. Το θέμα είναι να γίνει η δουλειά. Το πράγμα δεν βγαίνει αλλιώς.
Ο Γεωργιάδης συμπεριφέρεται λοιπόν, ως υπουργός, ακριβώς όπως συμπεριφερόταν ως προσκεκλημένος σε διάφορα τηλεοπτικά πλατό. Οι αλλαγές στην Υγεία γίνονται με τα μυαλά στα κάγκελα –και όποιος αντέξει. Πέρα από τα προφανή συμπεράσματα –ότι δηλαδή ο Αδωνις κάνει υπερβολική χρήση πολιτικής επικοινωνίας και κινδυνεύει να βρεθεί υπερεκτεθειμένος –υπάρχει περιθώριο και για κάποιες πιο λεπτές διαπιστώσεις. Ας πούμε ότι στα μνημονιακά υπουργεία τα ψέματα έχουν τελειώσει. Η επέμβαση γίνεται χωρίς αναισθητικό. Περιθώριο για κωλυσιεργία δεν υπάρχει. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αξίζει την προσοχή η μέθοδος Αδωνη. Ο Γεωργιάδης ούτε καθησυχάζει ούτε απολογείται. Προκαλεί και συγκρούεται. Και δεν φοβάται να δημιουργήσει εντάσεις ή ακόμη και κρίσεις.
Η τελευταία αυτή επιλογή δεν είναι μόνο υπόθεση πολιτικής ιδιοσυγκρασίας. Είναι και θέμα φάσης. Καθώς μπαίνουμε στον τέταρτο χρόνο μετά το Μνημόνιο –και στον πέμπτο μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2009 –η κοινωνία είναι βουβή. Οι δρόμοι είναι άδειοι από διαδηλώσεις, καθώς τα νοικοκυριά παλεύουν να πληρώσουν φόρους ή να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της καθημερινότητας και οι άνεργοι χάνονται στην κατάθλιψή τους. Αυτό, όπως σχολίαζε κατ’ ιδίαν πρώην υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου που έχει γυρίσει στη δουλειά του, «δεν είναι καλό. Διότι δημιουργεί την εντύπωση στους έξω ότι δεν υπάρχει αντίσταση, άρα όλα μπορούν να περάσουν». Με απλά λόγια, ο Αδωνις δεν θα μπορούσε να είναι υπουργός πριν από ένα χρόνο –πόσω μάλλον νωρίτερα. Ή, τέλος πάντων, δεν θα μπορούσε να είναι υπουργός σε χαρτοφυλάκιο τύπου Υγείας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: όπως πάντα στην πολιτική, τα πρόσωπα εκφράζουν γενικότερες καταστάσεις και ενσαρκώνουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το πολιτικό ύφος Αδωνη είναι απεικόνιση της στιγμής που διανύουμε.
