Θα έπασχε από ακατάσχετη υπεραισιοδοξία όποιος επιχειρούσε να εξηγήσει στην Ελένη Ζαρούλια ότι ο δημόσιος λόγος προϋποθέτει σεβασμό της ιδιωτικότητας. Θα έχανε τον χρόνο του, πιθανότατα και την υπομονή του. Οχι επειδή η κυρία Ζαρούλια δεν έχει αντίληψη της έννοιας της προσωπικής ζωής –το γεγονός ότι δεν πολυδιαφημίζει το ξενοδοχείο ημιδιαμονής που διαθέτει κάπου κοντά στον σταθμό Λαρίσης αποδεικνύει ότι θεωρεί ιδιωτική της υπόθεση ακόμη και τη δουλειά της. Θα έχανε τον χρόνο του επειδή είναι τέτοιο το μέγεθος της αμετροέπειάς της που θα ακύρωνε ακόμη και την πιο επίμονη προσπάθεια, επειδή ο πολιτικός πολιτισμός είναι άγνωστος στον κόσμο της, επειδή οι κραυγές και οι κρότοι είναι ο βασικός τρόπος επικοινωνίας στο ιδεολογικό της περιβάλλον, επειδή η μισαλλοδοξία της είναι ένα απροσπέλαστο τείχος.

Το πρόβλημα, επομένως, δεν βρίσκεται στην κυρία Ζαρούλια, στη συγκρότηση που δεν έχει, στον λούμπεν πολιτικό της λόγο. Είναι μάταιο να ασχολείσαι με κάποιον όταν πιθανότατα θα έπρεπε να ασχοληθούν οι επιστήμονες που ειδικεύονται στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας. Είναι ανώφελο να επικαλείσαι τη μητρική της ιδιότητα για να την επαναφέρεις στην τάξη, να προσπαθείς να της εξηγήσεις ότι δεν απευθύνεσαι με τέτοιο περίσσευμα χυδαιότητας στους πολιτικούς σου αντιπάλους. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Ο προεδρεύων Γιάννης Καλαντζής κάτι ψέλλισε για «παιδιά», συνέχισε με μερικές νουθεσίες, στο τέλος υπενθύμισε στην Ελένη Ζαρούλια ότι είναι και αυτή «μάνα». Εδειξε έκπληκτος και αμήχανος ενώ θα έπρεπε να ήξερε ότι στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής ο τρόπος Ζαρούλια είναι κοινός τόπος.

Ο κ. Καλαντζής θα μπορούσε να αποβάλει τη βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής αλλά δεν το έκανε. Ο Πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης κατέφυγε χθες σε μια συμβολική κίνηση, παραχωρώντας τη θέση του στον Γιάννη Δραγασάκη για να σταθεί όρθιος στο πλευρό του σαν καλός πατέρας ή οργισμένος κέρβερος. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Το σύνθημα το έδωσε ακόμη μία φορά ο Γιώργος Καμίνης τσιτάροντας στο Mega τον Ηλία Ηλιού: «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Κι αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μηδενική ανοχή στη χυδαιότητα, τις προσβολές, τους χουλιγκανισμούς, τις απειλές. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά πλέον άτακτη υποχώρηση, σημαίνει ήττα.

Ο δήμαρχος Αθηναίων δείχνει έτοιμος γι’ αυτή τη μάχη. Αλλά δεν μπορεί να τη δώσει μόνος με περιστασιακό σύμμαχο τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Χρειάζεται στο πλευρό του όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου. Επιβάλλεται μια κοινή στάση, μια καθολική επίθεση νομιμότητας για να μην εκφυλιστεί η προσπάθεια του Γ. Καμίνη ή οποιουδήποτε άλλου σε έναν ηρωικό δονκιχωτισμό που θα φλερτάρει με τη γραφικότητα. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ανεμόμυλος αλλά ούτε και τέρας με είκοσι κεφάλια που ξερνάνε φωτιές. Οχετός είναι. Μόνο που το καπάκι δεν θα κλείσει αν λερώσει μόνο ένας τα χέρια του.

Τελευταία Νέα