Πότε ψήστης, πότε ξύστης, πότε δόξα εν τοις υψίστοις. Θυμάστε τότε που ενσαρκώναμε όλους αυτούς τους ρόλους σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο; Το σκέφτομαι καθ’ ην ώρα πετάω στον σκουπιδοφάγο την τελευταία γαρδουμπίτσα από την προχθεσινή Τσικνοπέμπτη. Τι ωραία που βρυχώνται τα λεπίδια του! Πόσο παστρικά με απαλλάσσουν από το προπατορικό αμάρτημα της κοψιδοφαγίας. Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως θα ήταν φρονιμότερο να είχαμε γεννηθεί φυτοφάγοι. Οχι βετζετέριαν και άλλα τέτοια σπαστικά και αντι-οιστρογόνα. Φυτοφάγοι κανονικοί, κάτι σαν την καμηλοπάρδαλη για να φτάνω και τα πάνω πάνω κλαριά. Πόσα χιλιόμετρα έντερο να έχει άραγε μια καμηλοπάρδαλη και τι να σκέφτεται κατά τη χρονοβόρα διαδικασία της πέψης;

Σαν να έχω φάει ένα ολόκληρο τροπικό δάσος και να με γαργαλάει η φτέρη. Ετσι αισθάνομαι από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας απόσωσε με τον Καραμανλή και πρόλαβε και το αεροπλάνο για το Καράκας. Οταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά, ο δικός μας άνθρωπος όμως, με τέτοια κούραση, αμφιβάλλω αν έχει το κουράγιο να ρομαντζάρει. Τον περιμένουν μαθαίνω να γυρίσει γρήγορα για να ευλογήσει και τη Δευτέρα Παρουσία του Γεράσιμου Αρσένη. Αμποτες. Υπάρχει άραγε σύστημα επικοινωνίας με το Air Force One ή θα πρέπει να του το σφυρίξουμε αμέσως μετά την προσγείωση ότι ο στρατάρχης Παπάγος πέθανε κι ότι ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς ζει μονάχα μέσα στις καρδιές μας;

Μαζεύοντας δεξιά-αριστερά «πρωτοτόκια», δεν είναι διόλου σίγουρο ότι όταν θα ανοιχτεί η διαθήκη θα είσαι μέσα στην κληρονομιά. Είναι αυστηροί οι δεσμοί του αίματος και οι κατιόντες συγγενείς εξόχως μοχθηροί και σφιχτοχέρηδες. Για να το πω κι αλλιώς, να γίνω αντιληπτή: μασάει η κατσίκα ταραμά; Ούτε η καμηλοπάρδαλη απ’ όσο γνωρίζω.

Τελευταία Νέα