Πώς φτάνεις στο ΟΑΚΑ το βράδυ του αφιερώματος «20 χρόνια Φοίβος»; Με τα πόδια. Γιατί από το ύψος της Κηφισίας συνειδητοποιείς ότι το σημειωτόν των αυτοκινήτων έχει άμεση σχέση με την είσοδο του ΟΑΚΑ και ότι όλοι όσοι βαδίζουν προς τα εκεί – κορίτσια με τζιν σορτσάκια, οικογένειες με παιδιά, στυλάτοι βορείων προαστίων, στυλάτοι νοτίων προαστίων κ.λπ. – κάτι ήξεραν που άφησαν το όχημα αλλού.

Συμπέρασμα πρώτον, λοιπόν: Ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη της πίστας στην Ελλάδα. Ακόμη και της πίστας που λόγω συνθηκών (το τρελό πάρτι με τα μεροκάματα που «τάιζε» όλο το σύστημα νύχτα, βλέπει το άστρο του να δύει) αποφάσισε να ανέβει βορειότερα και να φτάσει στα μέρη των ροκ σταρ. Σαν μια τελευταία αναλαμπή δύναμης. Σαν ένας φόρος τιμής στα ένδοξα χρόνια των βουνών από λουλούδια.

Πίστα… τραβεστί. Σε στυλ ροκ συναυλίας (σκέφτομαι), αλλά όλο αυτό το ξινό του βλέμματός μου ουδόλως απασχολεί τα 15χρονα που πάνε μπουλούκι προς την είσοδο.

Με τα πόδια, λοιπόν (ε, ναι, το παρκάρισα στο πλάι). Και εντός ολίγου μπροστά σε μια εντυπωσιακή σκηνή που ακουμπούσε σε ένα τεράστιο βιντεογουόλ στο μέσον του γηπέδου. Από τη σκηνή έβγαινε φωτισμένος διάδρομος που έφτανε απέναντι από τις κερκίδες και θύμιζε την πασαρέλα πάνω στην οποία έτρεχαν και αποθεώνονταν κάποτε τα παιδιά του «Fame Story».

Και εγένετο φως. Σε μια νύχτα όπου η ζέστη και ο κόσμος (20.000 τουλάχιστον) ανεβάζουν τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας κατακόρυφα, ο ηλεκτρισμός από τα ηχεία θα σημάνει την έλευση των δικών μας σταρ με την ένταση και το στυλ ροκ συναυλίας,

Γιατί εμείς μπορεί να μην έχουμε Lady Gaga, έχουμε όμως λαίδη Αντζι. Και όχι μόνο… Το βιντεογουόλ θα γεμίσει εντός ολίγου με έναστρους ουρανούς, πολυσύχναστους αυτοκινητοδρόμους, αμμολόφους κτλ. σε εντυπωσιακά μίνι «σενάρια» που δένουν με τη χορογραφία και τη σκηνοθεσία κάθε τραγουδιού. Πράγματι, το θέαμα είναι τόσο προσεγμένο που μένεις άφωνος από την έμπνευση (το ταλέντο, το χρήμα) που έχει επενδυθεί στο εν λόγω εγχείρημα. Η Δέσποινα Βανδή ανεβοκατεβαίνει μέσα σε ασημένια κλούβα άδοντας «γιατί υπάρχει ζωή και μετά από σένα». Ο Μαζωνάκης βγαίνει από μια μαύρη λιμουζίνα του ’20, ντυμένος από πάνω έως κάτω στα κόκκινα (την είσοδό του έχει «αναγγείλει» μια ομάδα μαφιόζων που πυροβολεί την οθόνη σχηματίζοντας τη λέξη ΜΑΖΟ), άδοντας το «Gucci φόρεμα». Η λαίδη Αντζι περπατάει πάνω στη φωτισμένη πασαρέλα μέσα στη μαύρη τουαλέτα της με ύφος πραγματικής σταρ, ενώ την Ελλη Κοκκίνου «αναγγέλλουν» μαρσάροντας τρεις μηχανές που βγαίνουν μέσα από τους πολυσύχναστους δρόμους της οθόνης.

Γαρμπή, Πετρέλης, Καρράς, Ρέμος, Κόκοτας, Μαντώ, Νίνο, Σχοινάς, Καλλίρης, Καλίδης, Μasai περνούν μέσα από το έργο «20 χρόνια Φοίβος» έως τις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα, λέγοντας ο καθένας τρία ή τέσσερα τραγούδια. Ενταση και ρυθμός στο φουλ, οι στίχοι πολλές φορές θυσιάζονται στον βωμό της ροκιάς (τα όργανα σκεπάζουν τις φωνές), αλλά το πλήθος είναι θερμό και τραγουδάει «υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω πολύ» – σαν να το εννοεί, «πάθηση» που θα του βγει και σε όλες τις μεγάλες καψούρες (γνωστούς στίχους) των σουξέ της βραδιάς.

Στο φινάλε θα σταθεί και ο ίδιος ο Φοίβος στο κέντρο έχοντας όλους τους καλλιτέχνες γύρω του, για να κλείσει η γιορτή εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του «για όλα αυτά τα χρόνια». Συγκινητικό; Για τον ίδιο μπορεί, αλλά η συγκίνηση ήταν αλλού: να βλέπεις ότι ακόμη και σε μια συνάντηση πίστας και τόσο πολλά «υποφέρω» υπάρχουν ταλέντα νεότερα που, στο οπτικό τουλάχιστον κομμάτι, καταθέτουν κάτι.

Τελευταία Νέα