Τι ωραίο είναι να παρακολουθούμε τους νεόκοπους στον Πολιτισμό να παραλαμβάνουν το εθνικό ατού μας και να το χειρίζονται – επιτέλους! – σαν κάτι πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο, που έλεγε και η ποιήτρια Μυρτιώτισσα.

Τι ωραία είναι να γινόμαστε μάρτυρες σε εκρήξεις αγνού επαρχιωτισμού με γνώμονα τον Πολιτισμό.

Τι ωραία είναι να ακούμε Ζήσιμο Λορεντζάτο και την παλλαϊκής απήχησης θεωρία του χαμένου κέντρου και να αισθανόμαστε ανατριχίλες σαγήνης.

Τι ωραία είναι να βλέπουμε τα μνημεία μας με άλλο μάτι – αυτό των νεόκοπων διορισμένων υπαλλήλων πολιτιστικής υπηρεσίας -, ως «φάρους τηλαυγείς».

Τι ωραία είναι να ακούμε για τον «παραδοσιακό πολιτισμό» μας και να σπεύδουμε να αναζητούμε τους φορείς του στην άυλη προφορική παράδοση.

Τι ωραία είναι να ευαγγελιζόμαστε πως μπορεί και η Ελλάδα να ανήκει σε κλαμπ ισχυρών του κόσμου, των οκτώ της Κουλτούρας (Culture). Συνασπισμένοι. Και τόσο δυνατοί. G8 οι άλλοι; C8 εμείς!

Τι σημασία έχει ότι σε μια χώρα καταχρεωμένη, ο πολιτισμός είναι πρώτο θύμα των οικονομικών «ρυθμίσεων»; Ολα αυτά, τα μεγαλόσχημα, μόνον με ενθουσιασμό υλοποιούνται.

Τι σημασία έχει αν επιδεινώνουμε κάθε ημέρα – και προς τα έξω – την πολιτιστική εικόνα μας; Εχουμε το κλαμπ C8 για παρηγοριά.

Τελευταία Νέα