Όταν μιλά για την απόφασή του να σταματήσει να χρησιμοποιεί αυτοκίνητο, ο

Κρις Μπάλις δίνει την εντύπωση ότι απεξαρτήθηκε από ένα ναρκωτικό.

Κρις Μπάλις. «Όσο περνούσαν οι μέρες, όμως, κατάλαβα ότι μπορούσα να κάνω και

χωρίς το αυτοκίνητό μου. Έμαθα να κάνω τα ψώνια μου, να συναντώ τους φίλους

μου χωρίς να οδηγώ»

«Ήμουν ένας τοξικομανής», διηγείται. Στις αρχές του 2003 αποφάσισε να το

πουλήσει και να σταματήσει να οδηγεί. Η βενζίνη έβλαπτε σοβαρά το πορτοφόλι

του.

Όταν μετακόμισε από το Σεν Λούις στο Λος Άντζελες, οι φίλοι του τον

προειδοποίησαν ότι δεν θα τα καταφέρει χωρίς αυτοκίνητο. Αλλά εκείνος

επέμεινε. Και συγκέντρωσε την εμπειρία του σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε την

περασμένη εβδομάδα με τίτλο «Πώς να ζήσεις καλά χωρίς να έχεις αυτοκίνητο»

(Εκδόσεις Ten Speed Press). Το βιβλίο μοιάζει με μέθοδο για το πώς να κόψεις

το κάπνισμα. Για να πείσει τους αναγνώστες του, ο Μπάλις προτάσσει

οικονομικούς λόγους. Τους υπόσχεται μηνιαία εξοικονόμηση χρημάτων που φτάνει

κατά μέσον όρο τα 700 δολάρια (550 ευρώ). Παρά την άνοδο της τιμής του

πετρελαίου όμως δεν είναι βέβαιο ότι το οικονομικό επιχείρημα είναι αρκετό.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα φτιαγμένη για το αυτοκίνητο», εξηγεί στη

«Λιμπερασιόν» η Ρεμπέκα Λίντλαντ, αναλύτρια του Global Insight. «Κοιτάξτε την

υποδομή αυτής της χώρας, είναι στηριγμένη στο αυτοκίνητο. Υπάρχουν πολύ λίγα

μέσα μαζικής μεταφοράς».

Τη δεκαετία του ’70, λέει ο ιστορικός Κένεθ Τζάκσον, οι Ηνωμένες Πολιτείες

έγιναν μια χώρα των προαστίων. Περισσότεροι Αμερικανοί ζούσαν στα τεράστια

προάστια παρά στις πόλεις ή στην ύπαιθρο. Τα δύο αυτοκίνητα για τη μετάβαση

στη δουλειά έγιναν κανόνας. «Το αυτοκίνητο έγινε μια προέκταση του σπιτιού»,

εξηγεί η Ρεμπέκα Λίντλαντ. «Την ώρα που είσαι καθηλωμένος στο μποτιλιάρισμα,

ξυρίζεσαι, ακούς μουσική, πίνεις τον καφέ σου ή βάφεσαι». Η ίδια μένει στη

Βοστώνη και η δουλειά της απέχει δέκα χιλιόμετρα από το σπίτι της. «Για να πάω

στη δουλειά μου χωρίς αυτοκίνητο θα χρειαζόμουν μια σειρά λεωφορείων και δύο

μετρό, συνολικά γύρω στη μιάμιση ώρα».

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον χρειάζεται θάρρος για να προσπαθήσεις να πείσεις τους

Αμερικανούς να απεξαρτηθούν από το αυτοκίνητο. Ο Κρις Μπάλις πιστεύει ότι η

εξάρτηση οφείλεται συχνά στην έλλειψη πληροφόρησης για τις εναλλακτικές

λύσεις. «Όταν οδηγούσα δεν έβλεπα τα πεζοδρόμια, τους ποδηλατόδρομους. Δεν

είχα καν προσέξει ότι υπήρχε δίπλα μου ένας σταθμός του μετρό». Όταν πούλησε

το 4×4 σκόπευε να αγοράσει ένα μικρότερο αυτοκίνητο. «Όσο περνούσαν οι μέρες,

όμως, κατάλαβα ότι μπορούσα να κάνω και χωρίς αυτό.

Έμαθα να κάνω τα ψώνια μου, να συναντώ τους φίλους μου χωρίς να οδηγώ». Οι

κυριότερες λύσεις στις οποίες κατέφυγε ήταν να χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό

ποδηλάτου και μέσων μαζικής μεταφοράς, να ψωνίζει μέσω Internet και να

μοιράζεται το αυτοκίνητο του γείτονα για να πάει στη δουλειά.

Τελευταία Νέα