Λίγο μετά τις 4 τα χαράματα, ακούω πάνω από το σπίτι τον βόμβο ενός ισραηλινού

κατασκοπευτικού αεροσκάφους. Οι κατασκευαστές του τού έχουν δώσει την κωδική

ονομασία ΜΚ. Θέλοντας όμως να απαλύνουν τον φόβο που προκαλεί στα παιδιά τους,

οι Λιβανέζες μητέρες το αποκαλούν «Ουμ Κάμελ», «Μητέρα της Καμήλας». Ψάχνει

για στόχους και τη νύχτα συνήθως δεν μπορείς να το δεις. Το τελευταίο μοντέλο

μπορεί ακόμα και να εκτοξεύει πυραύλους. Μια ώρα αργότερα, ακούγεται το

σφύριγμα των αεριωθούμενων και πέντε ισχυρότατες εκρήξεις, καθώς οι νότιες

συνοικίες της Βηρυτού δέχονται την 29η κατά σειρά αεροπορική επίθεση.

Λίγο μετά το χάραμα, πηγαίνω με το αυτοκίνητο να δω δύο φίλους στα προάστια –

μεταξύ των ελάχιστων σιιτών που δεν έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Ο Χασάν

και ο Αμπάς ζουν σε δύο ετοιμόρροπες οκταώροφες πολυκατοικίες, μαζί με δύο

ακόμα οικογένειες – όλοι οι υπόλοιποι γείτονες έχουν αναζητήσει καταφύγιο είτε

στα βουνά Τσουφ των Δρούζων και τα χριστιανικά βουνά του Βορρά είτε στα πάρκα

και τα ασφυκτικά γεμάτα σχολεία της Βηρυτού.

Στη γωνιά, η τηλεόραση είναι συντονισμένη στον Αλ Μανάρ, τον σταθμό της

Χεζμπολάχ. Ο παρουσιαστής αναλύει την αξία – και την απαξία – της έκτακτης

συνόδου των Αράβων ΥΠ.ΕΞ. που ξεκινάει σύντομα στη Βηρυτό. Πάνω στη σκηνή, οι

πλούσιοι πρίγκιπες και εμίρηδες του Κόλπου και ο βαρετός Αμρ Μούσα της

Αιγύπτου φουσκώνουν και φωνασκούν, μένοντας σιωπηλοί μόνον όταν ο Φουάντ

Σινιόρα – ο γλυκός πρωθυπουργός του Λιβάνου – ξεκινά μια ακόμα συνεδρία

δημοσίου κλαυθμού.

Οι υπουργοί αποφασίζουν να στείλουν μια αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη –

τρέμε Ουάσιγκτον – και οι Σαουδάραβες συμφωνούν να διεξαχθεί μια αραβική

σύνοδος κορυφής στη Μέκκα – τρέμε Τελ Αβίβ. Είναι εξοργιστικό, σκανδαλώδες να

ακούς αυτούς τους απαράτσικ με τους μανδύες – οι περισσότεροι από τους οποίους

πληρώνονται, εξοπλίζονται και γενικότερα στηρίζονται από τη Δύση – να χύνουν

τα κροκοδείλια δάκρυά τους ενώπιον ενός γονατισμένου έθνους. Στα νότια

προάστια – όπου κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά αυτές τις ανοησίες – ο Αμπάς μού

έλεγε για μία γειτόνισσά του που υποστήριζε το αντίπαλο σιιτικό κίνημα Αμάλ

μέχρι που οι Ισραηλινοί κατέστρεψαν το σπίτι της. «Μας είπε: «Είμαστε όλοι

Χεζμπολάχ τώρα»». Θυμάμαι πως πριν από σχεδόν τρία χρόνια, εμείς – εμείς οι

Δυτικοί, οι γενναίοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – λέγαμε πως

είμαστε όλοι Νεοϋορκέζοι.

Τελευταία Νέα