H κρίση του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη είναι συνώνυμη με την κρίση της

σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς, όπως αποδεικνύει και η εν συγχύσει

συζήτηση περί μοντέλων στη χώρα μας.

H νεοφιλελεύθερη επίθεση, από την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ, πέτυχε, τα

τελευταία 25 χρόνια, να οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση την Αριστερά.

H ήττα της σοσιαλδημοκρατίας εκφράζεται με την απεμπόληση βασικών της στόχων,

όπως για παράδειγμα η αντικατάσταση του στόχου της πλήρους απασχόλησης από το

μοντέλο της «ευελφάλειας» (ευελιξίας και ασφάλειας) των εργασιακών σχέσεων.

Δηλαδή οι εργαζόμενοι να απολύονται χωρίς κανέναν περιορισμό, αλλά να

προβλέπεται η επανένταξή τους στην αγορά εργασίας με κρατική αρωγή και μέριμνα

– είτε με πλήρη είτε με μερική απασχόληση.

Όταν πριν από λίγο καιρό ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ κ.

Σάββας Ρομπόλης παρουσίασε έρευνα με την οποία διαπιστώνεται μεγαλύτερη αύξηση

της παραγωγικότητας όταν ο εργαζόμενος έχει σταθερή σχέση εργασίας, θεωρήθηκε

προφανώς old fashion απέναντι στη λάμψη της νεωτερικότητας ενός Άντονι

Γκίντενς και αντιμετώπισε τη σιωπή.

Αυτήν τη στιγμή η Ευρώπη συζητά τη μελέτη του International Review of Applied

Economics, όπου μια ομάδα διακεκριμένων ερευνητών ανατρέπει το ολλανδικό

«θαύμα», το πιο επιτυχές ως σήμερα μοντέλο «ευελφάλειας».

H μελέτη αποδεικνύει ότι η μεγάλη ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις οδηγεί

σε χαμηλότερη αύξηση της παραγωγικότητας, μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων,

χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, υπερκέρδη μεν των επιχειρήσεων

έντασης εργασίας, αλλά χαμηλή απόδοση των επιχειρήσεων καινοτομίας. Αντίθετα,

η σταθερή απασχόληση και οι υψηλοί μισθοί εκτινάσσουν την απόδοση και τα κέρδη

των επιχειρήσεων και της οικονομίας.

H Αριστερά, επομένως, χρειάζεται ένα μόνο μοντέλο: το μοντέλο των αξιών της,

που ταυτίζεται με την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό αρκεί.

Ο Πέτρος Ευθυμίου είναι βουλευτής B’ Αθηνών του ΠΑΣΟΚ.

Τελευταία Νέα