Σε κάποια εφημερίδα, είδα χθες φωτογραφία τού περίφημου πλέον μοναστηριού που

λέγεται Χρυσοπηγή. Προσοχή, καμία σχέση με τη Χρυσοπηγή της Σίφνου! Είναι κι

εκείνο μοναστήρι, παλιό λευκό κυκλαδίτικο κτίσμα πάνω σε βράχο που μπαίνει στη

θάλασσα. Από τις πιο ωραίες εικόνες που μπορεί να θαυμάσει κανείς στο Αιγαίο.

Μέχρι τώρα ακούγοντας Χρυσοπηγή, αυτήν έφερνα στο μυαλό. Όμως εκείνοι που

οραμα-τίστηκαν, σχεδίασαν και έχτισαν τη Χρυσοπηγή τη νεώτερη, είναι σαν να

είπαν: Αφού υπάρχει ήδη η Χρυσοπηγή η πεντάμορφη, εμείς θα φτιάξουμε το

αντίθετό της. Το πιο άσχημο, το πιο κακόγουστο, το πιο δυσαρμονικό κτίριο που

υπάρχει! E, δεν ήταν κι εύκολο! Ζούμε σε εποχές που αφθονούν οι ακαλαίσθητες

αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στο τοπίο. H Ελλάδα, γενικά, είναι πεδίο ελεύθερης

δημιουργίας φριχτών κτισμάτων. Όπου και να ταξιδέψεις θα δεις κάτι να σου…

βγάλει το μάτι. Αλλά υπάρχουν και όρια, φαντάζεται κανείς. Κάποιο τέρμα,

ένας… πάτος! E, λοιπόν όχι, σου λέει αυτό το κατασκεύασμα με τις

τσιμεντένιες επάλξεις, την καστροσιδερόπορτα με τον σταυρό, τα ανασούμπαλα

στρογγυλωπά παράθυρα κάτω από την πριονωτή στέγη, δεν υπάρχουν όρια στην

ασχήμια: Τα επεκτείνω εγώ στο… άπειρο! Είναι κι αυτό μια υψιπετής αποστολή·

ενώ μέχρι τώρα οι αρχιτέκτονες ναών και μονών αναζητούσαν την ευλάβεια στα

σχήματα, δημιουργούσαν μνημεία ανθεκτικά στον χρόνο, ετούτοι εδώ βάλθηκαν να

απαλλαγούν από κάθε σχέση με τέτοιες παρηκμασμένες αγωνίες! Πλήρης ρήξη με το

παρελθόν και με το περιβάλλον. Παίρνουμε το βλέμμα το ανθρώπινο και το

διαμορφώνουμε από την αρχή με δικά μας κριτήρια, αμόλυντο από κάθε

καλαισθησία, το ανατρέφουμε στην καθαρή, την απόλυτη, τη γνήσια, την παρθένα

ασχήμια! Αυτή είναι η έμπρακτη επανάσταση στη λατρεία, αν δεν τη δείτε δεν

έχετε καταλάβει τίποτα!

Τελευταία Νέα