Πρόσωπα «Θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν»

Πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ, ο 55χρονος Γιόσι Μπεϊλίν είναι από

τους πρωτεργάτες τής συμφωνίας της Γενεύης, όπως ονομάστηκε η νέα ειρηνευτική

συμφωνία που υπεγράφη πρόσφατα από προσωπικότητες των δύο πλευρών.

«Το Όσλο και η Τάμπα δεν είναι διαφορετικά προϊόντα» λέει ο Μπεϊλίν στη

Λιμπερασιόν. «Το Όσλο ήταν μια προσωρινή συμφωνία πενταετούς διάρκειας,

που έπρεπε να μετατραπεί σε μόνιμη συμφωνία – κάτι που δεν συνέβη. Ο

Μπέντζαμιν Νετανιάχου εμπόδισε τις συνομιλίες. Ο Έχουντ Μπαράκ έκανε μια

σοβαρή προσπάθεια, χωρίς όμως αποτέλεσμα. H δική μας πρωτοβουλία έχει στόχο να

ολοκληρωθούν όλες αυτές οι διαδικασίες, ώστε να υπάρξει μια μόνιμη συμφωνία.

Από φιλοσοφική άποψη, τοποθετούμαστε στη συνέχεια εκείνων των προσπαθειών.

Αυτή τη φορά όμως πρόκειται για μια μόνιμη συμφωνία, που φέρει την υπογραφή

των δύο πλευρών.

Και το κυριότερο είναι ότι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα παραλάβουν στα

σπίτια τους αυτή τη συμφωνία, ώστε να μπορούν να εκφέρουν γνώμη».

Πολλοί κατηγορούν τους εμπνευστές του σχεδίου αυτού ότι δεν προέβλεψαν τίποτα

για το λεγόμενο «δικαίωμα επιστροφής» των Παλαιστινίων στα σπίτια τους. Ο

Ισραηλινός πρώην υπουργός υποστηρίζει, αντίθετα, ότι η συμφωνία αυτή είναι η

ακριβέστερη που έχει γίνει γύρω από το θέμα των προσφύγων, καθώς και για το

ζήτημα του Όρους του Ναού και της Πλατείας των Τζαμιών, που θα πρέπει να

επιστραφούν στους Παλαιστινίους. «Καθένας έχει τα όνειρά του, και η συμφωνία

αυτή δεν τα ακυρώνει, απλώς προσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα

εκπληρωθούν. Το Ισραήλ θα λάβει υπόψη του τον μέσο όρο των προσφύγων που

δέχονται τα άλλα κράτη για να προσδιορίσει τους πρόσφυγες που θα δεχθεί στο

έδαφός του».

Τι πιστεύει ο Μπεϊλίν για τον Γιάσερ Αραφάτ και τι απαντά στις επικρίσεις ότι

με το σχέδιο αυτό ο Παλαιστίνιος ηγέτης βγαίνει από το περιθώριο; «Εμείς

θέλουμε να υπάρξει συμφωνία. Και δεν πιστεύω ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν να

φτάσουν σε συμφωνία χωρίς εκείνον. Για να το πω με άλλον τρόπο, θέλω ο Αραφάτ

να υποστηρίξει αυτό το σχέδιο, χωρίς εκείνον δεν θα προχωρήσει τίποτα. Αυτό

που με ενδιαφέρει δεν είναι αν θα αναστηθεί ο Αραφάτ, αλλά να ζήσουν τα παιδιά

μου!».

Τον είπαν προδότη, τον χαρακτήρισαν συνεργάτη του εχθρού. Αλλά εκείνος έχει

συνηθίσει. Εδώ και χρόνια η Δεξιά αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο το

«στρατόπεδο της ειρήνης». Είναι απλό: δεν θέλει μια ειρηνευτική συμφωνία.

«Πολλοί μάς κατηγόρησαν ακόμη επειδή ζητήσαμε τη βοήθεια των Ελβετών. Όμως η

μεσολάβηση ενός τρίτου μέρους ήταν απαραίτητη, έπρεπε κάποιος να

χρηματοδοτήσει τις συναντήσεις μας, έπρεπε να μας βοηθήσει να χαράξουμε χάρτες

μεγάλης ακριβείας».