Αναζήτηση
Το μήλον της Έριδος κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί
να αποτελεί για διαφορετικούς βέβαια λόγους και με διαφορετικές
υστεροβουλίες ο δήμαρχος Αθηναίων. Ιδίως καθώς μεταθέτει εφαρμόζοντας για
τους άλλους το μαρτύριο της σταγόνας την επίσημη αναγγελία κόμματος.
Η κυβέρνηση εύλογα από την πλευρά της εκτιμά ότι το «κόμμα Αβραμόπουλου»
είναι προ των πυλών και κατά συνέπεια υπονομεύονται οι φιλοδοξίες του κ.
Καραμανλή για την επίτευξη αυτοδυναμίας.
Αντίθετα, στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει η εκτίμηση (με
κύριο φορέα τον κ. Μ. Λιάπη) ότι υφίστανται ακόμα περιθώρια προσέγγισης με τον
κ. Αβραμόπουλο, ώστε να εξασφαλισθεί η ευρύτερη παράταξη από διαρροές και
διασπάσεις.
Μάλιστα, η εκτίμηση αυτή εμπλουτίζεται και με τη θέση ότι εκτός από την
προσέγγιση του κ. Αβραμόπουλου χρήσιμη θα ήταν και η αναβάθμιση κορυφαίων
στελεχών της Ν.Δ. και η αποκατάσταση επαφής με τον κ. Σουφλιά, με απώτερη
επιδίωξη την προβολή της εικόνας της ενότητας της παράταξης.
Όμως ο ξενοδόχος στην περίπτωση αυτή, ερήμην του οποίου γίνονται οι
λογαριασμοί ο δήμαρχος Αθηναίων , κρατά σε αγωνία τους ερμηνευτές των
δηλώσεων και των σκέψεών του.
Κατά τα άλλα η κυβέρνηση δεν δείχνει να ανησυχεί για τα (αρνητικά γι’ αυτήν)
συμπεράσματα των δημοσκοπήσεων, υποστηρίζοντας σε γενικές γραμμές ότι οι
αντιδράσεις του «εκλογικού σώματος» είναι φυσιολογικές σ’ αυτήν τη φάση.
Κατά την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ «πληρώνει» τώρα τις συνέπειες της μακράς
παραμονής του στην εξουσία και της εφαρμογής της πολιτικής του η οποία
προκαλεί προσωρινές, κατά την εκτίμησή της, δυσαρέσκειες.
Με βάση το σκεπτικό αυτό η κυβέρνηση είναι βέβαιη ότι το κλίμα στην πορεία θα
αντιστραφεί προς όφελός της, όπως έχει συμβεί και σε ανάλογες περιπτώσεις στο
παρελθόν.
Παράλληλα, η κυβέρνηση εμφανίζεται ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα της
Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Νίκαια, θεωρώντας τη Συνθήκη της
Νίκαιας θετική για τα ελληνικά συμφέροντα.
Η Συνθήκη αυτή υπήρξε το αποτέλεσμα ενός μαραθωνίου παρασκηνιακών
διαβουλεύσεων των «15» και χαρακτηρίζεται ως ένας συμβιβασμός που (δια)σώζει
την πορεία της Ευρώπης, ταυτόχρονα όμως, κατά την κυβέρνηση, ικανοποιεί και
τις βασικές ελληνικές επιδιώξεις.
Πάντως, η Σύνοδος παραλίγο να τιναχθεί στον αέρα με αφορμή τη γαλλική πρόταση
για τον αριθμό των ευρωβουλευτών που «αδικούσε» την Ελλάδα (από 25 τους έκανε
20), ενώ αντίθετα ευνοούσε άλλες ισοδύναμες χώρες (π.χ. Βέλγιο με 22).
Η ελληνική πλευρά απείλησε με βέτο και τελικά η γαλλική προεδρία έπειτα από
διαβουλεύσεις «έδωσε» άλλους δύο ευρωβουλευτές (22) με συνέπεια να μειωθούν σε
τρεις οι ελληνικές απώλειες, από πέντε που ήταν αρχικά.
