Αναζήτηση
Ο Παν. Κέκος, Σαμοθράκης 16, Αθήνα, γράφει: «Οι λογαριασμοί που
πληρώνει κάθε νοικοκυριό είναι τόσο μεγάλοι που έχουν πια προσλάβει χαρακτήρα
άγριας καταδίωξης και τιμωρίας των βιοπαλαιστών. Διερωτώμαι σε ποια άλλη χώρα
πλήρωνε ο κόσμος τηλέφωνο το ’92 – ’93 γύρω στις 6.000 και το ’99 από 80.000
κι επάνω! Πρέπει να τους υπενθυμίσετε, κ. Παπαδόπουλε, πως οι περισσότεροι
γονείς στην Ελλάδα έχουμε παιδιά που σπουδάζουν στην επαρχία. Χώρια εκείνοι
που τα παιδιά τους είναι στο εξωτερικό. Θέλω να πω λοιπόν εντάξει, να μην
τηλεφωνούμε πια σε φίλους και συγγενείς, αλλά ούτε στα παιδιά μας; Δεν είναι
τιμωρία αυτό;
Έχω ένα παιδί στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κι ένα άλλο στρατιώτη. Και φτάσαμε να
κάνουμε συμφωνία (!) με το παιδί μας στα Γιάννενα πως δεν θα του
ξανατηλεφωνήσουμε για να μπορούμε να επικοινωνούμε με τον στρατιώτη που
κρίνουμε πως μας έχει περισσότερο ανάγκη!
Κι αυτή είναι μόνο μια πτυχή του αβίωτου βίου μας. Δουλεύουμε για να
πληρώνουμε λογαριασμούς, πρόστιμα, φόρους, τράπεζες. Τώρα καταλαβαίνω γιατί
κόπτονται όλοι για την ανεργία. Τώρα καταλαβαίνω τα κροκοδείλια δάκρυα για
τους άνεργους και τους νεόφτωχους: Γιατί αν μείνουμε οι περισσότεροι χωρίς
δουλειά, από πού θα εισπράττουν;
Κι από πάνω να ‘χουμε τον εμπαιγμό του ΟΤΕ πως τάχα μείωσε τα υπεραστικά! Τη
ζωή μας μειώνουνε απλώς. Σ’ αυτή τη χώρα εκατομμύρια άνθρωποι απ’ τα μεσαία
στρώματα και κάτω δεν ζούμε. Ποινή εκτίουμε! Και θα ‘θελα να το μάθουν όλοι
πως έτσι νιώθουμε».
Ο Β. Νεγρεπόντης, Αγ. Δημητρίου 2, Βύρωνας, γράφει:
«Οι κύριοι δήμαρχοι, ως γνωστόν, ξοδεύουν χρήματα για την κατασκευή πεζοδρόμων
και ασφαλώς περιμένουν την προεκλογική περίοδο να καυχηθούν για τα επιτεύγματά
τους. Ο απλοϊκός όμως πολίτης διερωτάται μήπως τα δαπανώμενα χρήματα ήτο
δυνατόν να διατεθούν επωφελέστερα. Μήπως οι πεζόδρομοι καταντούν χονδροειδής
εμπαιγμός; Διότι στην πραγματικότητα πεζόδρομους δεν βλέπομε. Βλέπομε
τραπεζόδρομους, βλέπομε καρεκλόδρομους, βλέπομε χώρους σταθμεύσεως τροχοφόρων
και μάλιστα με διευκολύνσεις εισόδου και εξόδου.
Με τους δήθεν πεζόδρομους έχουν καταργηθεί τα πεζοδρόμια και έχουν έρθει τα
αυτοκίνητα δίπλα στα παράθυρα των κατοικιών!
Υπάρχει άραγε κάποιος αρμόδιος που να ιδρώνει το αυτί του και να αποφασίσει να
κυκλοφορήσει στους εκτός του κέντρου δρόμους, μήπως και αντιληφθεί ότι ο απλός
πολίτης, από τον οποίον μόνιμα ζητούν, έχει και αυτός την απαίτηση, κάποτε να
του δείξουν, έστω και λίγο, σεβασμό στη νοημοσύνη του;».
