Επίσημα, μια χώρα πτωχεύει όταν κάνει στάση πληρωμών προς δανειστές του εξωτερικού. Κάτι που (προς το παρόν) δεν έχει ακόμη συμβεί εδώ. Οι «τρύπες» στην καθημερινότητα όμως –όχι τόσο σημαντικές όσο, για παράδειγμα, η έλλειψη φαρμάκων, αλλά ωστόσο συμβολικές –εξασφαλίζουν άπλετη θέα σε ένα τοπίο φτώχειας όπου ούτε η ελάχιστη καταναλωτική συνήθεια θεωρείται πλέον αυτονόητη. Τώρα, αν πω ότι ενώ δεν είμαι άνεργη, πρέπει να προσέχω ώστε να μη μείνω από την Πέμπτη με λίγα κέρματα μετρητά, ο λαϊκισμός θα μου κουνήσει το δάχτυλο ότι εγώ έχω να σηκώσω κάτι στις δώδεκα και ένα το βράδυ της Παρασκευής. Γι’ αυτό από τις Πέμπτες πάω στα Σάββατα.

Το περασμένο, αφού έψαξα για πολλοστή φορά στο σουπερμάρκετ της (μεσοαστικής) γειτονιάς μου ένα αρτοσκεύασμα αξίας κάτω των δύο ευρώ, ο υπάλληλος με πληροφόρησε ότι δεν πρόκειται να το ξαναφέρουν. Το ίδιο έχει συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες με ένα απορρυπαντικό, ένα τυρί, ένα αναψυκτικό και ένα κατεψυγμένο προϊόν. Το απόγευμα που ήρθαν σπίτι τα ανίψια μου θέλησα να τους παραγγείλω πίτσα από την πιο γνωστή αλυσίδα. Η κυρία που απάντησε στο πενταψήφιο νούμερο μου είπε ότι δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει γιατί το κατάστημα τής όχι απομακρυσμένης περιοχής μου έκλεισε. Πήρα ένα επίσης γνωστό σουβλατζίδικο αλλά δεν απαντούσε. Εμαθα ότι είχε κλείσει κι αυτό μετά τα Χριστούγεννα. Οταν βρήκα τελικά πιτσαρία, το πρώτο που με πληροφόρησαν είναι ποια από τα είδη του καταλόγου δεν παρασκευάζουν πλέον. Σαν προανάκρουσμα στιγμιότυπου από το πρώην ανατολικό μπλοκ…

Τελευταία Νέα