Αναζήτηση
Δεν θα μπω στην κουβέντα αν γυρίσαμε πίσω στο 2015 ή στο 2011. Το βέβαιο είναι ότι είμαστε σε χειρότερη κατάσταση από ποτέ.
Η κυβέρνηση έχει παραλύσει σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία είναι στα κάγκελα. Η αξιολόγηση στον αέρα. Οι δανειστές αποκαλύπτουν ότι δεν τους υποβλήθηκαν ούτε καν κοστολογημένες προτάσεις για το Ασφαλιστικό και τη φορολογία.
Και ο υπουργός Οικονομικών ομολογεί την απελπισία του αν οι εκκρεμότητες δεν κλείσουν μέσα στις επόμενες εβδομάδες –«καήκαμε!».
Που δεν θα κλείσουν. Ή, για να το πω με μεγαλύτερη ακρίβεια, τίποτα δεν δείχνει ότι θα κλείσουν. Ηδη οι ξένοι επενδυτές (όσοι υπήρχαν) προτιμούν να φύγουν κακήν κακώς και με ζημιές από το Χρηματιστήριο.
Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε ο Μουζάλας που παραδέχτηκε ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μετά τις τράπεζες να κλείσουν και τα σύνορα. Υποθέτω ότι το επόμενο στάδιο είναι να κλείσουν τα σπίτια μας.
Βλέπει κανείς λύση; Διέξοδο; Προοπτική; Αν ναι, μάλλον μιλάει για άλλη χώρα.
Ενας υψηλόβαθμος ευρωπαίος αξιωματούχος μού έλεγε χθες το εξής:
– Περάσαμε όλο το 2015 να υποθέτουμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αριστερή και ότι το ζητούμενο είναι να τη φέρουμε με τα νερά μας. Τελικά, νομίζω ότι είναι απλώς ανίκανη.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει χειρότερη αξιολόγηση για μια κυβέρνηση από εκείνους που διαπραγματεύονται μαζί της. Και οι οποίοι δεν έχουν θέμα να το κουβεντιάσουν αν διαπραγματεύονται με αριστερούς αλλά σηκώνουν τα χέρια ψηλά αν πειστούν ότι έχουν να κάνουν με ανίκανους.
Τι φταίει; Προφανώς πολλά. Σημειώνω όμως μια έρευνα που έδωσε προχθές στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Σύμφωνα με αυτήν η ορθολογική αντιμετώπιση ενός προβλήματος χρέους σαν το δικό μας δεν είναι μέσα από την αύξηση φόρων και εισφορών αλλά μέσα από την περικοπή των δαπανών. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνει η κυβέρνηση.
Ο λόγος είναι απλός. Οι αυξήσεις φόρων και εισφορών είναι καθαρά υφεσιακά μέτρα. Επιτείνοντας συνεπώς την ύφεση αυξάνουν το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ αφού μειώνεται ο παρονομαστής του κλάσματος. Αριθμητική δημοτικού σχολείου!..
Αυτή η πολύ απλή σκέψη εξηγεί και την ανοησία των κυβερνητικών επιλογών στο Ασφαλιστικό και στο Φορολογικό αλλά και τις αντιδράσεις από μια κοινωνία που ζει επτά συνεχόμενα χρόνια σε ύφεση και δεν αντέχει άλλο.
Πολύ φοβούμαι λοιπόν ότι στο διαχρονικό ερώτημα «τι φταίει», η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ασφαλώς μια εξήγηση.
Η πραγματική απάντηση όμως είναι εξίσου διαχρονική.
– Φταίει η οικονομία, ηλίθιε!
