Η εποχή της «ενδεχομενικότητας» –αν μας επιτρέπεται ο νεολογισμός –προσφέρεται, αν μη τι άλλο, για υποθέσεις και σενάρια. Πόσω μάλλον που με τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες η αδρεναλίνη ολόκληρης της κοινωνίας βρίσκεται και πάλι στα ύψη. Ετσι κι αλλιώς το 2015 δεν είναι μακριά και είναι αναπόφευκτοι οι συνειρμοί.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το κλίμα που εισέπραξε ο Τσίπρας στο Νταβός εντείνεται. Οι δανειστές ζητούν αυτό το σημερινό κακό για την κοινωνία ασφαλιστικό σχέδιο να γίνει δύο φορές χειρότερο. Και οι πιέσεις είναι ασφυκτικές. Από την άλλη πλευρά, όλες οι θιγόμενες κοινωνικές κατηγορίες βρίσκονται στον δρόμο με «πολεμικές εξαρτύσεις». Και η αντιπολίτευση υπερθεματίζει στις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε κατάσταση πανικού –καλά το κόμμα βρίσκεται από τώρα σε πανικό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού. Ο πανικός, εκτός των άλλων, εξηγείται και από το γεγονός ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μικρό κόμμα και οι βραχίονες που διαθέτει στις επιμέρους κοινωνικές κατηγορίες είναι αμελητέοι, ως εκ τούτου δεν μπορεί να διαμορφώσει ευνοϊκούς συσχετισμούς, εκτός εξαιρέσεων.

Ο Τσίπρας λοιπόν τι θα κάνει; Θεωρητικά τουλάχιστον έχει τρεις επιλογές.

Πρώτη, να αντισταθεί όσο του είναι δυνατόν και στο όνομα της πάση θυσία παραμονής στην κυβέρνηση στο τέλος να επαναλάβει τη 13η Ιουλίου 2015, διανθισμένη με τη ρητορική «δεν ήθελα, αλλά…».

Δεύτερη, να προκηρύξει εκεί περί τον Απρίλιο εκλογές, τις τέταρτες σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, αφού προηγουμένως αλλάξει τον εκλογικό νόμο στα μέτρα του και στις επιθυμίες του, για να αποδράσει και να διασώσει ό,τι είναι δυνατόν και να ανασυνταχθεί στην αντιπολίτευση.

Τρίτη, διατηρώντας αναλλοίωτο το δόγμα της «πάση θυσία παραμονής στην κυβέρνηση» να εκβιάσει την αντιπολίτευση με το ενδεχόμενο των εκλογών –αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάρει στα χέρια του την καυτή πατάτα του Ασφαλιστικού –και να την αναγκάσει να χαμηλώσει τους αντιπολιτευτικούς τόνους και να την οδηγήσει σε συναίνεση. Ετσι αποτρέπονται οι εκλογές και μοιράζεται το πολιτικό κόστος αναλογικά.

Τι πρόκειται λοιπόν να κάνει; Σε κάθε περίπτωση είναι νωρίς να προβλέψει κανείς. Μία μόνο παρατήρηση: αν διαθέτει αυξημένο ένστικτο επιβίωσης θα επιλέξει τη δεύτερη επιλογή, δηλαδή την προκήρυξη των εκλογών, σε διαφορετική περίπτωση μιας εκ των δύο άλλων επιλογών. Ολα αυτά βέβαια αφορούν στην πολιτική διαχείριση της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά σύντομα από ό,τι φαίνεται τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα αφού ο διεθνής ορίζοντας μέρα με τη μέρα μαυρίζει επικίνδυνα.

Τελευταία Νέα