Αναζήτηση
Εγώ έχω μείνει με την εντύπωση ότι το πρόβλημά μας είναι εθνικό. Αυτοί οι αρχηγοί και τα κόμματα που τους πλαισιώνουν όμως, το έχουν πάρει πολύ προσωπικά.
Εσύ αυτό τώρα πώς το ‘χεις;
Ολοι καταλαβαίνουμε, όλοι φωνάζουμε «Βρείτε τα μεταξύ σας να ρημαδοκυβερνήσετε όλοι μαζί, μπας και βρεθεί μια κάποια λύση». Τίποτα αυτοί. Ενώ το βλέπεις. Φαίνεται καθαρά: όπου και να διαφωνούν τα γκάλοπ μεταξύ τους, σ’ ένα συμφωνούν όλα.
«Οικουμενική κυβέρνηση» και πάλι «Οικουμενική».
Οοοοοχι. Ο καθένας κοιτάει τα ποσοστά του, τα βγάζει και τα μετράει.
Αφού στο μέγα ερώτημα «Ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός;» πρώτος και καλύτερος βγαίνει ο «Κανένας».
Πώς να το πούμε αλλιώς. Ο «Ούτις». Αυτό έσωσε και τον Οδυσσέα από τον Κύκλωπα. Κουτί σάς έρχεται άλλωστε. Γιατί μετά, και σκατά να τα κάνετε θα κυνηγάνε τον «Κανέναν». Μα ούτε το συμφέρον τους δεν μπορούν να καταλάβουν; Τόσο πια; Τόσο;
Στην αρχή βγήκε το Παλικάρι, ο πρώην πρωθυπουργός και δήλωσε:
«Θέλω αυτοδυναμία».
–«Μάλιστα, θα την φαρμακώσετε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι; Να βάλω και κάνα μπιρόνι μπόνους που τραβιέται τώρα με τις ζέστες;».
Μετά είδε τα πικρά μαντάτα, ωωωπ την έκανε την κωλοτούμπα.
«Αν δεν με θέλετε μόνο μου, ψηφίστε τον Καμμένο που είναι και φίλος μου και μόνο με αυτόν τα βρίσκω».
Μετά ξανακοίταξε λίγο τις δημοσκοπήσεις, είδε τους ΑΝΕΛ να καταβαραθρώνονται, ένιωσε και την ανάσα της ΝΔ στην πλάτη του, δεύτερη κωλοτούμπα, λίγο ανάποδη αυτή τη φορά.
«Αντε, αν είστε καλά παιδιά μπορεί να συνεργαστώ και με Το Ποτάμι, θέλετε και το ΠΑΣΟΚ αχάριστοι; Αντε να το πάρει και το ΠΑΣΟΚ το ποτάμι. Μη μου λέτε μόνο Μεϊμαράκη. Μην ακούω Μεϊμαράκη γιατί μας χωρίζουνε πολλά».
Τι πολλά; Πιο πολλά από τον Καμμένο δηλαδή;
Για να σοβαρευτούμε λίγο.
Δεν κοιτάει λίγο το πρώην κόμμα του, που έγινε κομμάτια και θρύψαλα και του μείνε να τον υπερασπίζεται η Θεοδώρα Τζάκρη. (Τι είναι αυτό; Τι φυλή είναι η κυρία; Ακούνητη, αγέλαστη και η γλώσσα ροδάνι. Και δεν μπορείς να καταλάβεις από πού βγαίνει η φωνή. Από πού μιλάει; Τι, είναι εγγαστρίμυθος η μαντάμ;).
Δεν κοιτάει λοιπόν τα χάλια τα αδιόρθωτα, θέλει και να διαλέξει παρτενέρ.
Επίσης δεν θέλει και πολλά πολλά ντιμπέιτ, ένα θέλει. Ενα και να καίει.
Οπως επίσης δεν θέλει και το «παλιό».
Θέλει το καινούργιο. Νέο να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.
Ισως ξεχνάει ότι γύρω στο ’89, την ώρα που έσκαγε μύτη το καινούργιο, νέος άνθρωπος αυτός, πήγε και οργανώθηκε στο πιο παλιό και σκονισμένο. Εκεί που έπεφτε το Τείχος στο Βερολίνο, αυτός πήγε και κρύφτηκε στο αραχνιασμένο ΚουΚουΕ.
Λοιπόν το παλιό και σκουριασμένο δεν έχει να κάνει με την ηλικία, έχει να κάνει με τις ιδέες και το μυαλό.
Για λίγο να συνέλθουμε.
Για λίγο να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε.
Γιατί πολλή υπεροψία βλέπω.
«Υπεροψίαν και μέθην».
Κι όπως έλεγε κι ο παππούς μου, γέρων καπετάνιος με εφτά ιστιοφόρα, στα παιδιά του:
«Αν σκύψεις καμιά φορά αγόρι μου και δεις από κάτω να σου κρέμονται διπλά, μην το πάρεις απάνω σου. Κάποιος σου τον σφυράει από πίσω».
Αυτά, και όχι ότι ακούει και κανείς.
Ετσι, να ‘χουμε να λέμε.
