Αναζήτηση
Είναι ένα από τα θλιβερά παράδοξα της ελληνικής πολιτικής μετά τα Ιουλιανά του 2015. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –κι από κοντά ή από πιο μακριά η νυν Πρόεδρος της Βουλής, αλλά και ο πρώην υπουργός Οικονομικών –επιχαίρουν για τα πολλαπλά κατάγματα που επιφέρουν στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Κατάγματα που προαναγγέλλουν κορύφωση του δράματος της κυβερνώσας Αριστεράς.
Είναι προφανές ότι οι αποσχιστικές κινήσεις έρχονται. Μάλιστα η επιχείρηση εξομοίωσης του σχεδίου διάσπασης το οποίο υλοποιεί η Πλατφόρμα με «ηρωική εξέγερση» κινείται στα όρια της πολιτικής πρόκλησης. Κι αυτό γιατί ασχέτως του πώς σκηνοθετούνται και πώς μεθοδεύονται οι κινήσεις –με πομπώδεις δηλώσεις, κλασικού τύπου εκδηλώσεις, διαδικαστικά εμπόδια ή αναρτήσεις στο Διαδίκτυο –αυτές έχουν συγκεκριμένη ονομασία. Συνιστούν αποστασία. Ετσι λέγεται η οργανωμένη διάσπαση κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία.
Η αποστασία καταγράφηκε στις ψηφοφορίες για τα προαπαιτούμενα και τη νέα συμφωνία. Θα διατρανωθεί αν η κυβέρνηση ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Αλλά έχει ήδη επέλθει. Οι όρκοι πίστης των αποστατών της Αριστεράς προς τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις.
Εν πολλοίς, εκτός από το πρώτη φορά Αριστερά φαίνεται ότι θα ισχύσει και το πρώτη φορά αριστερή αποστασία –αφού τέτοιες εμπειρίες έχουν ζήσει οι άλλες πολιτικές δυνάμεις στο παρελθόν. Η πολιτική εμπειρία διδάσκει ότι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία παραμένει η καλύτερη θεραπεία.
