Αναζήτηση
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τον Σαμαρά; Κάπως έτσι αντέδρασαν στην παραίτηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας όσοι τη ζητούσαν λυσσαλέα μέχρι και την παραμονή του δημοψηφίσματος, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη. Σαν να τους τρόμαξε η εκπλήρωση των επιθυμιών τους.
Οσο ο Σαμαράς έμενε στη θέση του, ήταν κάπως βολικός για όσους τον αμφισβητούσαν. Ηταν βολικός γιατί μπορούσε να φταίει για όλα –για την ήττα και κυρίως για την κυριαρχία του Τσίπρα μετά την ήττα. Τώρα, που δεν εμποδίζει ο Σαμαράς; Πώς και κανείς δεν βγαίνει στο ξέφωτο για να αναλάβει την περιλάλητη ανασύνταξη της παράταξης;
Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι «οι ώρες είναι δύσκολες». Οτι την ώρα που η χώρα παραπαίει στο χείλος της καταστροφής δεν θα ήταν πρέπον οι δελφίνοι να εμφανιστούν ως δελφίνοι. Γι’ αυτό και, με πρωτοβουλία της Μπακογιάννη, μαζεύτηκαν και συμφώνησαν ότι είναι πιο καθωσπρέπει να μείνουν στα μετόπισθεν. Να περιμένουν προστατευμένοι πίσω από έναν μεταβατικό πρόεδρο.
Είναι μια λογική απόφαση. Λογική, όχι μόνο γιατί κανείς δεν έχει τώρα τα ερείσματα για να πάρει πάνω του το κόμμα. Αλλά και γιατί όλοι φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι η ήττα του Ναι δεν ήταν μια προσωπική ήττα. Ηταν ένα ναυάγιο σαρωτικής απονομιμοποίησης ακόμη και εκείνων που προσπαθούν τώρα να μεταμφιέσουν την αμηχανία τους σε αυτοσυγκράτηση.
Ιδίως για τη συντηρητική παράταξη, που ρίχτηκε στη μάχη κατά του Οχι με όλα της τα εφόδια και όλα της τα σόγια, η αδυναμία της να υπερασπιστεί αυτό που η ίδια αντιλαμβάνεται ως ιστορικό της επίτευγμα ισοδυναμεί με πολιτική χρεοκοπία.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας κάποιοι επιλέγουν να παίξουν το παιχνίδι της αυτοσυντήρησης. Είναι ένα παιχνίδι δύσκολο, μόνο για επαγγελματίες.
Η Μπακογιάννη έχει δώσει πρόσφατα δείγματα τέτοιου επαγγελματισμού. Μόλις πριν από δύο εβδομάδες συναντούσε μόνη της τον Τσίπρα, χωρίς κανέναν συντονισμό με το κόμμα της, επιχειρώντας μια συναίνεση κατά μόνας. Χθες ζητούσε από τον Μεϊμαράκη να μην ενδώσει σε άτυπες συναντήσεις με τον Πρωθυπουργό.
Μόλις το Σάββατο φέρεται να ομολογούσε τηλεφωνικά ότι η παρουσία παραγόντων της δικής της πολιτικής ηλικίας βλάπτει την υπόθεση της διάσωσης του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Και την επομένη του δημοψηφίσματος επέστρεφε στην κομματική κουζίνα σαν να μην είχε ακούσει τον πάταγο του 61%.
Δεν είναι εύκολη αυτή η ευλυγισία. Να χάνεις, αλλά να μη λερώνεσαι από την ήττα. Να μπορείς να κινείσαι όταν οι άλλοι πέφτουν. Να πετάς σαν τη χορτασμένη μύγα πάνω από τα πτώματα.
