Μπορεί και να εκπλαγείς. Διαβάζεις το tweet της Ρένας Δούρου: «Πριν λίγο με πήρε ο (ηθοποιός) Νίκος Καλογερόπουλος. Μιλήσαμε για διάφορα και θυμήθηκα αυτό». Πριν πατήσεις το λινκ, φαντάζεσαι ότι ο Καλογερόπουλος της θύμισε το «Λούφα και παραλλαγή». Αυτή θα ήταν οπωσδήποτε μια ανακλαστική ανάμνηση αναγκαία για την αποτοξίνωση από τον υπερχειλίζοντα μιλιταρισμό του προχθεσινού εορτασμού. Και όμως, όχι. Η περιφερειάρχης της Αριστεράς άκουσε Καλογερόπουλο και θυμήθηκε ένα τραγούδι του για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Θα ήταν απλώς ένας συνειρμός αμφιλεγόμενου γούστου αν δεν εγγραφόταν στην ανοιχτή αντιπαράθεση της Δούρου με τον Δημήτρη Παπαδημούλη. Ο ευρωβουλευτής τόλμησε να αμφισβητήσει τη σκοπιμότητα και το κόστος των «ταρατατζούμ» των παρελάσεων –για να εισπράξει μια απάντηση που τον απαξίωνε ως «τιτιβίζοντα» διψασμένο για «αυτοπροβολή».

Τα δύο στελέχη υποτίθεται ότι ανήκουν στην ίδια πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Προς τι λοιπόν οι χοντράδες; Τι μεσολάβησε και η Δούρου νιώθει ξαφνικά πιο κοντά στον Καμμένο απ’ ό,τι στον Παπαδημούλη;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα πρόσωπα. Ο ελάσσων εταίρος φαίνεται ορισμένες φορές να έχει ασύμμετρη επιρροή στη φυσιογνωμία της κυβέρνησης. Ο φανφαρονισμός των ΑΝΕΛ ξεβάφει στους τρόπους του ΣΥΡΙΖΑ –που, αν μη τι άλλο, θα τον περίμενε κανείς εχθρικό απέναντι στην ιδέα κρατικών πανηγύρεων με διανομή δωρεάν πλαστικής σημαίας.

Ομως, αν κρίνει κανείς από την εμφάνιση του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο –την ευρωπαϊκότερη που έχει να επιδείξει ο Αλέξης Τσίπρας –η κυβέρνηση επιχειρεί να διορθώσει κεντρικά τη γραμμή της, αφήνοντας στην άκρη τα νταούλια του αντιευρωπαϊκού εθνοκεντρισμού. Ακόμη κι αν ο τόνος του Βερολίνου συνιστά στρατηγική στροφή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεσμεύει τη Δούρου.

Η περιφερειάρχης είναι αυτόνομη. Αυτόνομη θεσμικά, αφού ορίζει έναν διοικητικό μηχανισμό ανεξάρτητο. Αρα κατέχει μια μικροεξουσία της οποίας η μοίρα δεν είναι αναγκαστικά δεμένη με τη μοίρα της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και έχει την ευχέρεια να χειραφετείται –ας πούμε κωνσταντοπουλικώς –από τον κυβερνητικό έλεγχο. Προς το παρόν η αυτονόμηση μπορεί να εκδηλώνεται σε ζητήματα χαμηλής, καίτοι ηχηρής, πολιτικής, όπως η σκηνοθεσία των παρελάσεων, και όχι στα κεντρικά, όπως η «επένδυση» των αποθεματικών της περιφέρειας.

Οπως κι αν έχει, η Δούρου ανήκει σε μια γενιά που δεν μοιάζει να δεσμεύεται από την ορθοδοξία των παλαιών της ανανεωτικής Αριστεράς. Δεν παθαίνει, ας πούμε, αλλεργία στη θέα της στολής. Δεν ασκεί ενοχικά την εξουσία. Αντιθέτως. Κάνει βόλτες με στρατιωτικά ελικόπτερα και επιδοτεί εθνεγερτικά κλαρίνα. Απολαμβάνει την τελετουργία της εξουσίας χωρίς αναστολές. Ακομπλεξάριστα και τσαρουχάτα.

Τελευταία Νέα