ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ;

Στα χρόνια της κρίσης, οι συνεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης πέτυχαν το ακατόρθωτο: να μειώσουν κατά δύο χρόνια τη μέση ηλικία εξόδου από την εργασία!

Περιμένοντας τα χειρότερα στο Ασφαλιστικό, οι Ελληνες βγαίνουν όσο μπορούν πιο γρήγορα στην – πρόωρη – σύνταξη. Αυτό, σε συνδυασμό με τις πολλαπλές μνημονιακές περικοπές, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας γενιάς σούπερ χαμηλοσυνταξιούχων.

Οπως ήταν αναμενόμενο, η μαζική έξοδος από την εργασία προκαλεί μείζον πρόβλημα στα Ταμεία – τα οποία ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες από το κούρεμα των αποθεματικών τους που ήταν τοποθετημένα σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.

Βεβαίως, μακροπρόθεσμα τα Ταμεία θα δαπανούν συνολικά μικρότερα ποσά – λόγω της καθίζησης των συντάξεων – αλλά η επόμενη διετία θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμη: οι ειδικοί δεν αποκλείουν ακόμα και μαύρα σενάρια, που προβλέπουν αδυναμία καταβολής συντάξεων για ορισμένα Ταμεία.

Στο πλαίσιο αυτό η μνημονιακή λογική τής περαιτέρω μείωσης των συντάξεων φαντάζει στέρεη: η τρόικα πιέζει σε αυτή την κατεύθυνση με το επιχείρημα «καλύτερα να παίρνουν λιγότερα οι συνταξιούχοι, παρά τίποτε».

Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που είχε ολέθρια αποτελέσματα: όσο οι ασφαλισμένοι θα εκτιμούν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά τους τόσο θα αυξάνονται οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μετατρέποντας τα Ταμεία σε βαρέλι δίχως πάτο.

Είναι οι συνεχείς παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό που δημιουργούν τις προϋποθέσεις της καταστροφής. Αυτό πρέπει να σταματήσει, προκειμένου να επέλθει ηρεμία στους εργασιακούς χώρους.

Η κυβέρνηση πρέπει να επικεντρωθεί στις τρύπες του ασφαλιστικού συστήματος – για παράδειγμα στην κατάργηση της δεκαπενταετίας και στην εισφοροδιαφυγή, και όχι στο ύψος των συντάξεων. Αλλιώς πολύ σύντομα θα καταλήξουμε στο «μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν».