Δεν ήταν μια εύκολη συνάντηση. Βενιζέλος και Παπανδρέου έρχονταν από πολύ μακριά. Χρειάστηκε να καλύψουν μεγάλη απόσταση μέχρι να βρεθούν χθες στο υπουργείο Εξωτερικών. Γι’ αυτό και στον αέρα έκοβες την αμηχανία με το μαχαίρι. Με τον Κώστα Σημίτη τα πράγματα είναι αλλιώς.

Η σχέση του Βενιζέλου με τον Παπανδρέου είναι πολύ τραυματισμένη για να επουλωθεί με μία συνάντηση. Φάνηκε από την αντίδραση του τελευταίου, που έσπευσε με ένα ανακοινωθέν να κουρέψει το επικοινωνιακό αποτύπωμα του ραντεβού –μην τυχόν και νομίσει κανείς ότι συνθηκολόγησε.

Εντάξει, αυτά γίνονται. Στην πολιτική η συμπόρευση δεν προϋποθέτει τη συμφιλίωση. Οι συνοδοιπόροι μπορούν απλώς να ανέχονται ο ένας τον άλλο, ακόμη και όταν τους χωρίζουν οι σκοποί. Μπορεί να τους ενώνει το μέσο –που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η εκλογική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ, με όποιο όνομα, με όποιο σχήμα.

Μέσα σε αυτό το εσωκομματικό κλίμα εμπόλεμης ειρήνης επανέρχεται σήμερα στο προσκήνιο ο Κώστας Σημίτης. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει δείξει διάθεση να εμπλακεί στην κομματική κουζίνα. Λένε ότι συνομιλεί με όλα τα στελέχη που κάποτε συνδέθηκαν μαζί του πολιτικά. Ολα, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, εντός και εκτός πολιτικής. Ωστόσο δεν θα είχε νόημα να του ζητηθεί να παίξει κάποιον ρόλο γεφυροποιού με τους εκτός. Ενα τέτοιο αίτημα, λένε, θα τον αδικούσε. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, δεν είναι το στυλ του να δίνει «ορμήνιες». Αν επηρεάζει, επηρεάζει έμμεσα.

Ούτως Ή άλλως, όσοι γνωρίζουν την πασοκική ανθρωπογεωγραφία σε όλα τα μήκη και τα βάθη της διαβεβαιώνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που προέρχονται από τη σημιτική πτέρυγα έχουν ανταποκριθεί στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης.

Πέρα από τα κομματικά παρουσιολόγια, στις στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ –της συμμετοχής στην κυβέρνηση και της επιμονής στον ευρωπαϊκό δρόμο –ο Σημίτης δεν έχει εκπέμψει ριζικές διαφωνίες. Εκφράζεται βέβαια η εκτίμηση ότι ο ίδιος ίσως θα ενθάρρυνε μεταρρυθμίσεις με εκσυγχρονιστικό πρόσημο, απέναντι στις οποίες η Χαριλάου Τρικούπη δεν μπορεί πάντα να υπερβεί την αμφιθυμία της.

Αν υπάρχει ακόμη «εκσυγχρονιστικό πρόσημο», αυτό σίγουρα αποτυπώνεται στη μετενέργεια της σημιτικής διακυβέρνησης. Οποτε το πολιτικό σύστημα χρειάστηκε πρόσωπα για να ισορροπήσει τη σχέση του με την Ευρώπη ανακάλεσε από την εφεδρεία στελέχη που αναδείχθηκαν στη σημιτική εποχή –τον Παπαδήμο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη. Η «σύμπτωση» είναι πολύ συστηματική για να είναι σύμπτωση.

Σημίτης, Παπανδρέου και Βενιζέλος είναι μια τριάδα κάθε άλλο παρά ομοούσια. Οι τρεις τους συναντώνται στο παρόν κόμμα όπως περίπου θα συναντιόνταν μαζί του οι δυνητικοί του ψηφοφόροι: Ελλείψει άλλου ΠΑΣΟΚ, συγκλίνουν στο υπάρχον.

Τελευταία Νέα