[Αγιογραφίες] Εξ αγχιστείας

Στις οικογενειακές φωτογραφίες υπάρχει πάντα ένα πρόσωπο που μπήκε κάποτε στο κάδρο εξ αγχιστείας. Κανείς δεν αναρωτιέται πια πώς βρέθηκε στον στενό κύκλο. Τον μετράνε όλοι σαν δικό τους.

Κάπως έτσι είχε πάρει ο Μάκης Βορίδης θέση στις πρώτες σειρές των γενεθλίων της Νέας Δημοκρατίας. Ηταν σαν να βρισκόταν πάντα εκεί. Και αυτό δεν το μαρτυρούσε μόνο η ταξιθεσία. Το πιστοποίησε και η είδηση ότι ορίστηκε ο ίδιος να επωμιστεί την κοινοβουλευτική υπεράσπιση της κυβέρνησης στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης.

Ηταν μία αποστολή κερδισμένη με πολλές ώρες κοινοβουλευτικού «αέρα», όπου ο Βορίδης αποδείχθηκε δεινός αγορητής. Η ικανότητά του είχε φανεί και από τις επιδόσεις του στον τηλεοπτικό διάλογο. Από την εποχή ακόμη που ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ, είχε αλλάξει ατζέντα. Στα τηλεοπτικά πάνελ δεν μιλούσε πια τόσο για τους μετανάστες όσο για την Οικονομία. Εκλεινες την εικόνα και αν δεν αναγνώριζες τη φωνή, νόμιζες ότι ακούς έναν φιλελεύθερο μεταρρυθμιστή.

Ορισμένοι συντηρητικοί κύκλοι άρχισαν να φαντάζονται ότι στο πρόσωπο του αναγεννημένου Βορίδη είχαν βρει τον προικισμένο εκπρόσωπο μιας πούρας Δεξιάς, που δεν νιώθει πια την ανάγκη να απολογείται ούτε για τον εθνοκεντρισμό της ούτε για τον οικονομικό φιλελευθερισμό της. Ηταν ένα προφίλ το οποίο ταίριαζε και στο πολιτικό κλίμα, που τότε ήδη ολίσθαινε προς μια αρχαϊκού τύπου αντιπαράθεση Αριστεράς – Δεξιάς.

Το προφίλ συμπληρώθηκε με την ένταξή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, όπου πήρε το υπουργείο Υποδομών. Εκεί ο Βορίδης «θεσμοποιήθηκε», παρότι η μεταρρυθμιστική ρώμη του εξαντλήθηκε στον κατευνασμό των συντεχνιών –των οδηγών ταξί και των βυτιοφορέων.

Η ένταξή του στα ψηφοδέλτια της ΝΔ ήταν το αυτονόητο επόμενο βήμα προς το πολιτικό μέινστριμ. Στην πρώτη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά δεν βρήκε θέση –λόγω και της συγκατοίκησης με τη ΔΗΜΑΡ, η οποία δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με το ακροδεξιό παρελθόν του. Δεν μπήκε ούτε στη δεύτερη κυβέρνηση, για την οποία προτιμήθηκε η έτερη εκ δεξιών μετεγγραφή (βλέπε Αδωνις).

Αυτά τα δύο χρόνια της υπομονής, ο Βορίδης κολλούσε ένσημα στο Κοινοβούλιο όπου συχνά ερχόταν αντιμέτωπος με τα αυτοσχέδια τσεκούρια της νεότητάς του, αλλά και με τα ξενοφοβικά κηρύγματα της πρώιμης ωριμότητάς του.

Το γεγονός ότι σήμερα κρατάει το κοινωνικό χαρτοφυλάκιο της Υγείας μπορεί να διαβαστεί και ως επιβεβαίωση του αξιώματος ότι στην πολιτική δεν είσαι πάντα μόνο αυτό που είσαι. Είσαι αυτό που γίνεσαι.

Κανείς δεν είναι μόνο άσπρος ή μόνο μαύρος. Ιδίως αν ξέρει να νερώνει τις αποχρώσεις του.