Τη μία ημέρα η εφημερίδα του Ζαν-Πολ Σαρτρ ακολουθεί την επιχειρηματική πεπατημένη ανακοινώνοντας ένα στυγνό σχέδιο βιωσιμότητας που περιλαμβάνει την απόλυση περίπου 90 εργαζομένων. Και την επομένη, αφιερώνει το πρώτο της θέμα σε ένα αιρετικό βιβλίο –σαν να θέλει να υπενθυμίσει στους αναγνώστες της ότι το πνεύμα του δημοσιογραφικού της εξαιρετισμού είναι ακόμη ζωντανό.

Αυτό το βιβλίο, αναφέρει στο κύριο άρθρο της η Λιμπερασιόν, πρέπει να το διαβάσει επειγόντως η Αριστερά. Οχι αναγκαστικά για να υιοθετήσει τις θέσεις του, οι οποίες εξάλλου μπορεί να φανούν και ενοχλητικές. Αλλά για να στοχαστεί γύρω από τη διαπίστωση του συγγραφέα του και γεωγράφου Κριστόφ Γκιγί: ότι για μεγάλο τμήμα των λαϊκών τάξεων η Αριστερά που εκφράζει το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν υπάρχει καν. Είναι η Γαλλία της περιφέρειας που στερείται κοινωνικές υπηρεσίες, μέσα μαζικής μεταφοράς και ποιοτική εκπαίδευση. Είναι μια Γαλλία των Ξεχασμένων που κυριαρχείται από ένα συναίσθημα εγκατάλειψης και στην οποία φαίνεται να απευθύνεται μόνο η Μαρίν Λεπέν. Σε αυτό τον κόσμο, το δίπολο Αριστερά – Δεξιά δεν έχει καμία αξία εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Η σκέψη του Κριστόφ Γκιγί είναι αιρετική –πολλοί συνάδελφοί του θα διαφωνούσαν με τις διαπιστώσεις του, σημειώνει η γαλλική εφημερίδα. Αλλά το βιβλίο «Η Γαλλία της περιφέρειας: πώς θυσιάσαμε τις λαϊκές τάξεις», που κυκλοφόρησε χθες στη Γαλλία, είναι κάτι περισσότερο από μια λοξή ματιά. Στο επίκεντρο του έργου του βρίσκεται η θέση της Αριστεράς στην κοινωνία, οι ματαιωμένες φιλοδοξίες της, ο κίνδυνος της συρρίκνωσης που μπορεί να οδηγήσει στο περιθώριο ή ακόμη και στην αφάνεια.

Η σχέση, όμως, της Αριστεράς με την κοινωνία δεν είναι μόνο γαλλική υπόθεση. Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε στην Ιταλία ένα άλλο βιβλίο. Ο τίτλος του είναι «Ο Ναπολιτάνο, ο Μπερλινγκουέρ και η Σελήνη. Η μεταρρυθμιστική Αριστερά ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον Ρέντσι». Και το υπογράφει ένα παλαιό στέλεχος της ιταλικής Αριστεράς, ο Ουμπέρτο Ρανιέρι. Ο συγγραφέας, σημειώνει η Κοριέρε Ντέλα Σέρα, θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: για ποιο λόγο η Ιταλία είναι η μοναδική χώρα της Δυτικής Ευρώπης όπου ο μαξιμαλισμός αποδείχθηκε πιο ισχυρός από τον ρεφορμισμό; Και για ποιο λόγο, επομένως, δεν κυβέρνησε ποτέ πραγματικά η Αριστερά, δηλαδή για ποιο λόγο η Ιταλία δεν είχε ποτέ μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση;

Το βασικό πρόβλημα για τον συγγραφέα ήταν η αδυναμία του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος να αλλάξει, ήταν η χαμένη ευκαιρία της μεταρρύθμισης. Αυτό που δεν επιχείρησε τότε η ηγεσία της ιταλικής Κεντροαριστεράς επιχειρεί να κάνει σήμερα ο Ματέο Ρέντσι. Παραμονεύει όμως ένας κίνδυνος –αυτός που περιγράφει λίγο βορειότερα ένας αιρετικός γεωγράφος.

Τελευταία Νέα