Σε λίγες ημέρες Το Ποτάμι κάνει το ιδρυτικό του συνέδριο. Στο νεοσύστατο (και πετυχημένο, προς το παρόν) κόμμα που ίδρυσε ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, τα όργανα και οι πολιτικές θέσεις θα αποφασιστούν σε κάμπινγκ. Πρωτότυπο, ιδίως για νεότερους –αλλά θα ήθελα από μια μεριά να βλέπω πώς θα ξυπνάνε οι μεγαλύτεροι, όσοι, ακόμα και στην παιδική χαρά, έχουν αρθριτικά.

Στο συνέδριο θα εκλεγούν ο αρχηγός και τα βασικά στελέχη. Λογικά, θα υπάρξουν και πολιτικές συζητήσεις, θα γίνουν ομαδοποιήσεις, ενδεχομένως να υπάρξουν και τάσεις. Ηδη οι δύο ευρωβουλευτές σηματοδοτούν μια ουσιαστική αντίθεση. Ο Μίλτος Κύρκος προέρχεται από την Κεντροαριστερά και είναι λογικό να επιθυμεί, με κάποιο τρόπο, Το Ποτάμι να παρευρίσκεται στις πρωτοβουλίες και τις συζητήσεις για την ανασύνταξη του ευρύτερου χώρου (σε μια συζήτηση που, ούτως ή άλλως, αναζωπυρώνεται), αλλά, όπως φαίνεται και σε δήλωσή του που δημοσίευσε χθες το «Βήμα της Κυριακής», αποδείχθηκε ανίκανη να προωθήσει ώριμες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στη φορολόγηση, στη στήριξη του ιδιωτικού τομέα… Ο Γιώργος Γραμματικάκης, που είχε δηλώσει προεκλογικά ότι δεν μπορούσε να αποκλείσει κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να είναι εκφραστής ενός αντίπαλου πόλου –αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα των 58, που προσπάθησαν (και απέτυχαν) να φτιάξουν μια ευρύτερη Ελιά.

Ούτως ή άλλως, Το Ποτάμι ξεκίνησε ως μιντιακό κόμμα: η φυσιογνωμία του Σταύρου Θεοδωράκη που βρέθηκε μπροστά, η εικόνα του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάδοση και στην επιδοκιμασία του εγχειρήματος. Προφανώς, έπαιξαν και άλλα πράγματα ρόλο: οι σοβαροί άνθρωποι που τον πλαισίωσαν, το γεμάτο προσωπικότητες ψηφοδέλτιο, η χρήση των νέων Μέσων και του Διαδικτύου για την προεκλογική καμπάνια. Η άρνηση συμπόρευσης με τα παλαιά κόμματα, επίσης, δεν σήμαινε την ανάδυση ενός Ελληνα Μπέπε Γκρίλο, και αυτό είναι θετικό.

Αλλά είναι προφανές ότι, πλέον, όλα αυτά δεν αρκούν. Πρώτον, επειδή τα παλαιά κόμματα, ακόμα και αν στήριξαν το πελατειακό κράτος για να στηριχθούν από αυτό, δεν στελεχώθηκαν από λεπρούς –εκτός από τις περιπτώσεις διαφθοράς, έχουν περάσει και στελέχη με συγκρούσεις, σοβαρή παρουσία, έργο. Και δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να βάλει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κάτι ας πούμε παλιό και σε κάτι άλλο ας πούμε καινούργιο. Στο κάτω κάτω, πολλές και πολλοί του Ποταμιού είχαν βρεθεί και στην πολιτική και στα κόμματα κατά το παρελθόν. Και εν πάση περιπτώσει, η τελευταία παρθενογένεση περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη.

Σύνοψη: αν Το Ποτάμι θέλει να συνεχίσει πολιτικά, χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και άνοιγμα στην κοινωνία. Θέσεις, τάσεις, διαδικασίες, όργανα, ιεραρχία. Στόχους, πιθανόν πολιτική συμμαχιών. Περισσότερη ουσία, δηλαδή, και λιγότερο φαίνεσθαι.

Τελευταία Νέα