Η Κεντροαριστερά είναι η μεγάλη ηττημένη των εκλογών. Οχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ εκλογικά κατέρρευσε, αλλά επίσης γιατί οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις έχουν υποστεί μεγάλο κατακερματισμό.

Και τα δύο στοιχεία υποδηλώνουν μια σοβαρή κρίση. Το ερώτημα που προκύπτει αυτόματα είναι αν και πώς μπορεί η Κεντροαριστερά να αποτελέσει εκ νέου ένα ευρύ, πλειοψηφικό ρεύμα, διατυπώνοντας μια σύγχρονη πρόταση με θετικό πρόσημο για τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα.

Οποιαδήποτε πρόταση για την ανασυγκρότηση του χώρου δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη της ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό της κρίσης.

Οτι η παρούσα οργανωτική διάρθρωση της Κεντροαριστεράς φέρει ανθρώπινο δυναμικό και νοοτροπίες που σε μεγάλο βαθμό είναι μέρος του προβλήματος της οικονομικής κρίσης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος.

Θα το πούμε εντελώς σχηματικά: το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτιστεί με τον πελατειασμό και τη διαφθορά και η ΔΗΜΑΡ με την παλιάς κοπής σοσιαλδημοκρατία. Και οι δύο μαζί με έναν ξεπερασμένο για τις ανάγκες της χώρας κρατικισμό. Επιπλέον οι «βίαιες» προσαρμογές των πολιτικών των δύο κομμάτων προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που σχετίζεται με την κρίση χρέους έχουν μεγιστοποιήσει την απόκλιση μεταξύ «λόγων και έργων», γεγονός που εντείνει την αναξιοπιστία τους στα μάτια του εκλογικού σώματος.

Φυσικά, για τη νεαρή ΔΗΜΑΡ, η οποία δεν βαρύνεται με τις ευθύνες κυβερνητικής διαχείρισης του παρελθόντος, η διαδικασία ωρίμασης είναι ραγδαία.

Μολαταύτα, αυτό έχει και την αντίστροφη ανάγνωση, ότι οι αναπόφευκτες πολιτικές παλινδρομήσεις της θα θολώνουν επί μακρόν το ιδεολογικό της στίγμα. Υπάρχει τόσος χρόνος και χώρος διαθέσιμος για ενδοσκόπηση και κακοφωνία στην προοδευτική παράταξη;

Η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα αγκαλιάσει όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις από την Ανανεωτική Αριστερά μέχρι το φιλελεύθερο Κέντρο μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στη σημερινή κρίση.

Μια νέα πολιτική πρόταση πρέπει να απαντήσει με θάρρος αλλά και σαφήνεια στο ποιος θα είναι ο ρόλος και το μέγεθος του Δημοσίου, πώς θα αποκατασταθεί η άδικη κατανομή των βαρών της δημοσιονομικής προσαρμογής, πώς θα ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία η νέα γενιά, πώς θα οικοδομηθεί εκ νέου το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου.

Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο: δεν λείπουν οι ιδέες, ούτε τα πρόσωπα. Αρκεί οι υπάρχοντες οργανωτικοί φορείς – παλαιά και νέα κόμματα, κινήσεις πολιτών – να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Η Λαμπρινή Ρόρη, υποψήφια διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, είναι μέλος της κίνησης Μπροστά

Τελευταία Νέα