Μα στα Γιάννενα; Σε μια πόλη όπου το εβραϊκό στοιχείο έχει ρίζες που φθάνουν σε βάθος χιλίων χρόνων και έχει συμβάλει καθοριστικά στην ίδρυσή της; Που στις αρχές του 20ού αιώνα οι Εβραίοι αποτελούσαν το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της; Που από τις 2.000 που συνέλαβαν οι Γερμανοί στις 25 Μαρτίου 1944 και έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γύρισαν μόνο 100, αφανίστηκε δηλαδή το 95% της κοινότητας, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη; Στα Γιάννενα όπου εκλέχθηκε ο πρώτος εβραίος δήμαρχος στην Ελλάδα; Ο Μωυσής Ελισάφ που ανιόντες συγγενείς είχε μόνο τη μητέρα και τον πατέρα του αφού όλοι οι υπόλοιποι χάθηκαν στα στρατόπεδα; Στα Γιάννενα βρήκαν να κάνουν επαναστατική γυμναστική οι «ακτιβιστές» των γλουτών (για να το πω κομψά) πετώντας μπογιές στα γραφεία της εβραϊκής κοινότητας που δεν απαριθμεί πάνω από 40 άτομα;
Οτι τι δηλαδή; Είναι αυτό υποστήριξη στον λαό της Γάζας; Οχι, δεν είναι. Πρόκειται για συμπαγή, ατόφιο, πούρο ρατσισμό. Για ναζιστικό μίσος που προσπαθεί άτεχνα να κρυφτεί πίσω από διάφανα προσωπεία αλληλεγγύης. Για ξεκάθαρο πογκρόμ που καλλιεργεί μια ναρκισσιστική αίσθηση ηθικού πλεονεκτήματος. Ντροπή σε αυτούς που το έκαναν, ντροπή σε όσους δεν τους εμπόδισαν και ακόμη μεγαλύτερη στους «δημοκράτες» και τους «αντιφασίστες» που αντί να το καταδικάσουν «κοίταζαν τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που κοιτούσε την Πετροβασίλη». (Κι εδώ να αποδώσω τα εύσημα στην ούλτρα φιλοπαλαιστινιακή «σελίδα» Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών που χαρακτήρισε την πράξη απαράδεκτο βανδαλισμό και υπογράμμισε ότι η αντίθεση σε γενοκτονικές πρακτικές «δεν δικαιολογεί επιθέσεις σε άτομα και κοινότητες λόγω της θρησκείας τους ή επειδή δεν έχουν τις θέσεις που θα προτιμούσαμε»).
Οπως υποστήριξη στον βασανισμένο λαό της Γάζας δεν είναι και οι επιθέσεις εναντίον εβραίων τουριστών στη χώρα μας. Τους βρίζουν, τους χτυπούν, τους προπηλακίζουν και μετά πάνε να κοιμηθούν τον ύπνο του δίκαιου αγώνα που υποστηρίζει, πάνω απ’ όλα, τον άνθρωπο. Oh, wait. Οχι τον άνθρωπο γενικώς, αλλά αυτόν που βολεύει την ιδεοληπτική τους φαντασίωση. Βλέπω στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ έφηβους να μιλάνε με μίσος, να λένε ότι δεν θέλουν Εβραίους στην πόλη τους και νομίζω ότι λαμβάνω καρτ ποστάλ από το Βερολίνο του 1936. Βλέπω και έναν ξεναγό που σκούζει στο Tik Tok ότι δεν πρόκειται να ξεναγήσει εβραίους τουρίστες και αναρωτιέμαι αν, περπατώντας τόσα χρόνια ανάμεσα σε αρχαία μνημεία, δεν πήρε μια ιδέα, δεν ψυλλιάστηκε κάτι περί πολιτισμού, περί αξιών, περί δημοκρατίας;
Ναι, ο λαός της Γάζας εξοντώνεται με άγριο τρόπο. Ως αποτέλεσμα του μακελειού της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς. Αλλά όπως δεν είναι όλοι οι Παλαιστίνιοι χαμασίτες, δεν είναι και όλοι οι Ισραηλινοί «σφυρίχτρες» του Νετανιάχου. Το «ο Νετανιάχου είναι εγκληματίας άρα όλοι οι Εβραίοι είναι εγκληματίες» πρόκειται για τον πυρήνα, το πρωτοκύτταρο του φασισμού.
Στα θέατρα η Ελλάδα αναστενάζει
Πριν από δύο χρόνια ήταν τα πανό «Βιαστής είναι» που σηκώνονταν στις κερκίδες και τις σκηνές αρχαίων θεάτρων, ακόμη και της Επιδαύρου. Από πέρυσι άρχισαν να ξεδιπλώνονται παλαιστινιακές σημαίες και πανό που ζητούσαν «Λε λε λευτεριά στην Παλαιστίνη». Φέτος είναι τέτοιες οι συνθήκες που λένε ότι αυτό θα συμβαίνει στις περισσότερες παραστάσεις.
Θα παρακάμψω το ότι αυτό δείχνει ασέβεια στους θεατές που μπορεί μεν να νοιάζονται για τη Γάζα αλλά εκεί πήγαν (και πλήρωσαν) για άλλο λόγο. Και το ότι πίσω από αυτές τις ενέργειες διακρίνω μια διάθεση αυτοεπιβράβευσης. Ακόμη και το ότι ο θεατρικός λόγος, επειδή είναι υπαινικτικός, έχει μεγαλύτερη δύναμη από οποιοδήποτε σύνθημα. Ας μείνω στο ότι πανό και σημαίες άλλων χωρών απαγορεύονται σε αρχαιολογικούς χώρους. Που σημαίνει ότι όσοι τα ανεμίζουν θα έπρεπε να συλληφθούν. Εκτός κι αν το κάνουν επίτηδες. Για να ηρωοποιηθούν. Εχω όμως την εντύπωση ότι η Λίνα Μενδώνη δεν θα τους κάνει τη χάρη. Δεν θα συνεργήσει στο να γίνουν ήρωες εκ του ασφαλούς, ήρωες με παντούφλες.
