Συνήθως η διπλωματική δεινότητα της Τουρκίας εξηγείται ως φαναριώτικο κληροδότημα και πάντως φθονείται στον τόπο μας. Ερμηνεύεται ως επιδεξιότητα, μια αδίστακτα επεξεργασμένη ευφυΐα, σε αντιδιαστολή με την ελληνική ευπιστία. Ερμηνεύεται δηλαδή, ως κάτι εξωτερικό, ως μια κατακτημένη τεχνική. Ορισμένοι νομίζουν ότι το αντικλείδι διπλωματικής αποτελεσματικότητας είναι το να είσαι «καλό παιδί», να σε αγαπούν οι πολιτικές ελίτ, κυρίως των ΗΠΑ. Οι οπαδοί της αγωγής «κοσμιωτάτης» (πολιτιστικό κληροδότημα ιδίως του μετεμφυλίου) θεωρούν ότι οι αγενείς και απείθαρχοι Τούρκοι μπαίνουν σε κάποια «blacklist» και θα τιμωρηθούν, σε αντιδιαστολή με τη νομιμόφρονα ελληνική πολιτική, που θα αμειφθεί για τη συμμορφωτική λογική της. Είναι οι πρώτοι που πέφτουν από τα σύννεφα, όταν βλέπουν ότι η απειθαρχία ίσα – ίσα γίνεται υπεραξία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή