Ο Εβρος απέναντι

Κάπως έτσι κύλησε όλο το καλοκαίρι. Αναζητώντας τα όρια των συνόρων του ελληνικού και του τουρκικού εδάφους στη νησίδα του Εβρου, τις ευθύνες για ένα νεκρό παιδί, τη χαμένη ευαισθησία για το δράμα των προσφύγων. Ολα ξεκίνησαν με την είδηση του εγκλωβισμού σε νησίδα του Εβρου μιας ομάδας 38 προσφύγων και τον «θάνατο ενός μικρού κοριτσιού», με τις ελληνικές Αρχές να εμφανίζονται ότι καθυστερούσαν να προσφέρουν βοήθεια. Οσα ακολούθησαν είναι γνωστά. Ενα κύμα αρνητικών σχολίων για την Ελλάδα, εκτόξευση κατηγοριών για αναλγησία, απανθρωπιά και ρατσισμό, πλήθος δημοσιευμάτων ακόμα και από ξένα ΜΜΕ και φυσικά το έκτακτο στρατοδικείο που συγκαλείται σε ανάλογες περιπτώσεις στο Twitter. Ωσπου πολλές εβδομάδες μετά και αφού όλοι τσακώνονταν μεταξύ τους ψάχνοντας τα όρια της ελληνικής επικράτειας και ενώ το θέμα διεθνοποιήθηκε από έλληνες ευρωβουλευτές που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, βγήκε η ΜΚΟ και είπε όπα, συγχωρήστε μας, λάθος: «Σχηματίσαμε την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι ανωτέρω βρίσκονταν επί ελληνικού εδάφους» και πως «η είσοδος δημοσιογράφου στο ΚΥΤ Φυλακίου Εβρου έγινε με αποκλειστική πρωτοβουλία του χωρίς προηγούμενη γνώση, ενημέρωση ή συμμετοχή της διοίκησης της οργάνωσής μας. Αλλωστε ο ανωτέρω ουδέποτε υπήρξε εργαζόμενος ή συνεργάτης της οργάνωσής μας, όπως ανακριβώς δηλώθηκε στο διαβιβαστικό έγγραφο του αιτήματος εισόδου του». Οι έκτακτοι στρατοδίκες μούδιασαν. Η αντίδραση κάποιων φανέρωνε σχεδόν λύπη. Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτεται απανθρωπιά πίσω από την ηχηρώς επαναλαμβανόμενη και διαφημιζόμενη ανθρωπιά. Κατασκευαστές της πραγματικότητας που βολεύει κάθε φορά, μπορούν να πουν ταυτόχρονα κάτι και το αντίθετό του ανάλογα με το εκάστοτε αφήγημα. Αυτό όμως είναι το λιγότερο.