H συμφωνία για τις εξαγωγές ουκρανικών σιτηρών, που επέτρεψε στα πρώτα πλοία να αποπλεύσουν από την Οδησσό, αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη. Δίνει μια διέξοδο στην παγκόσμια επισιτιστική κρίση. Βοηθά την Ουκρανία να αδειάσει τις αποθήκες της και να εισπράξει κάποια χρήματα που έχει ανάγκη. Επιτρέπει στη Ρωσία να ισχυριστεί ότι κάνει μια κίνηση καλής θέλησης. Και προσφέρει στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την ικανοποίηση ότι αυτός, και όχι ο Μακρόν ή ο Μπάιντεν, είναι ο πραγματικός διαιτητής μεταξύ της Μόσχας και του Κιέβου.

Στην πραγματικότητα, ο τούρκος πρόεδρος μιλάει την ίδια γλώσσα με τον ρώσο ομόλογό του. Θα ήθελε κι αυτός να χριστεί «ισόβιος» πρόεδρος. Ονειρεύεται κι αυτός αυτοκρατορίες: η δική του «Ουκρανία» είναι το τουρκικό Κουρδιστάν. Και πιστεύει ότι μπορεί να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του εκβιάζοντας το ΝΑΤΟ, εισβάλλοντας στη Συρία, απειλώντας την Ελλάδα και στέλνοντας γεωτρύπανα στη Μεσόγειο. Αλλά κάνει λάθος.

Να άλλος ένας λόγος που πρέπει να ηττηθεί η Ρωσία στην Ουκρανία: να διακηρυχθεί προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η βία και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί να αποτελούν στην εποχή μας εργαλεία για την άσκηση πολιτικής. Το διαμήνυσε με σαφή τρόπο η γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών όταν προειδοποίησε ότι δεν επιτρέπεται ένας ισχυρός γείτονας να επιτίθεται σε έναν αδύναμο. Το διαμήνυσε με εξίσου σαφή, αν και ριψοκίνδυνο, τρόπο η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής όταν επισκέφθηκε την Ταϊβάν παρά τις προειδοποιήσεις της Κίνας.

Οι αυταρχικοί ηγέτες μπορεί να γεύονται πρόσκαιρες νίκες. Μακροπρόθεσμα, όμως, η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι «καταδικασμένη» να νικήσει.