Οξύμωρα και τακτικισμοί

Ο πρόεδρος Ερντογάν διέρχεται την κρισιμότερη περίοδο της πολιτικής του καριέρας. Η εμπιστοσύνη των περισσότερων συμπατριωτών του, των επενδυτών και των ξένων ηγετών προς το πρόσωπό του είναι βαθιά κλονισμένη. Και προκειμένου να αντιστρέψει τη ροή των γεγονότων πρέπει να κάνει κινήσεις στη σκακιέρα, έχοντας, όμως, να αντιμετωπίσει δύο μειονεκτικές συνθήκες: τις αρνητικές δημοσκοπήσεις και το εν γένει αρνητικό κλίμα στο εσωτερικό, που διογκώνεται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, και τον σκεπτικισμό/προβληματισμό – στην καλύτερη περίπτωση – σημαντικού μέρους του διεθνούς παράγοντα για τις φιλοδοξίες της Αγκυρας. Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση για τον ίδιο, ο Ερντογάν αντιδρά σπασμωδικά. Και φαίνεται σε ολοένα και περισσότερες πτυχές της εξωτερικής του πολιτικής να κινείται με τρόπο οξύμωρο και τακτικιστικό. Γνωρίζει, άλλωστε, ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός του και έτσι δεν έχει την πολυτέλεια χάραξης νέας στρατηγικής. Πράγματι, μπορούσε να διακρίνει κάποιος ψήγματα στρατηγικής στην πολιτική του τούρκου προέδρου, μέχρι πριν από κάποια χρόνια, ακόμη και μετά το πραξικόπημα, όταν άλλαξε στάση και απελευθερώθηκε από τα αμερικανικά δεσμά, χρεώνοντας στην Ουάσιγκτον ότι συν-ενορχήστρωσε το αποτυχημένο πραξικόπημα με τον Γκιουλέν. Ομως, ακόμη και η εμπλοκή στη Συρία, τουλάχιστον στο αρχικό της στάδιο, ήταν μία επιλογή ανάγκης, υπό την πίεση των διπλών εκλογών του 2015.