Ηταν σχεδόν σαν να γνώριζε κανείς, πριν ξεκινήσει τον μονόλογό της η Ιφιγένεια (Λένα Παπαληγούρα), ότι θα είναι μια παράσταση λιτή, κλασική – αν δεν φοβάται κανείς τον όρο -, διακριτικής αισθητικής, μινιμαλιστική, όπως χαρακτήρισε ο Γιώργος Νανούρης την προσέγγισή του στο έργο του Ευριπίδη σε πρόσφατη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ»: «Θέλω να θυμίζει την εικόνα που έχουμε για τις παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας τη δεκαετία του 1930. Θα έλεγα ότι είναι πολύ «κανονική», αλλά θέλω να πιστεύω πολύ ουσιαστική». Απαλλαγμένη από οποιαδήποτε προσπάθεια για εντυπωσιασμούς, ξεκαθάρισε από την αρχή ότι η παρθενική του σκηνοθετική δουλειά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα έμενε μακριά από πειραματισμούς και μεταμοντέρνα οπτική. Υπάρχουν άλλωστε και στην πρώτη ύλη του τραγικού ποιητή στο εν λόγω έργο – που πρωτοπαίχτηκε το 414 π.Χ., την εποχή της σικελικής εκστρατείας, κι ενώ το σκάνδαλο των Ερμοκοπιδών είχε αναστατώσει τη ζωή της Αθήνας – η τραγικότητα και το μεγαλείο. Ακτινογραφεί την ανίσχυρη ανθρώπινη ψυχή μπροστά στα παιχνίδια της μοίρας και κατακεραυνώνει τους θεούς – θεσμούς σε αυτό το κείμενο, όπου η σπουδαία μετάφραση του Γιώργου Ιωάννου καταφέρνει να αναδείξει τη λυρική ατμόσφαιρα του Ευριπίδη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή