Η θλίψη είναι ανείπωτη. Τα λόγια περιττά. Οταν επιβεβαιώθηκε ο τραγικός θάνατος του Κόμπι Μπράιαντ, όλος ο πλανήτης ένιωσε φτωχότερος. Κάθε άνθρωπος ένιωσε πως έχασε κάτι πολύ δικό του. Γιατί ο θρυλικός αμερικανός μπασκετμπολίστας, ώρες ώρες ήταν συνώνυμος με το σπορ! Εκανε πράγματα που δεν μπορούσε κανείς άλλος να φτάσει. Kατέκτησε την κορυφή, όχι μόνο του ΝΒΑ, αλλά φώλιασε στην καρδιά μας διά παντός.

Ο Κόμπι Μπράιαντ ανήκει στην κατηγορία των αθλητών που εκτοξεύτηκαν και κάποιος ζήλεψε τη δόξα τους. Λες και ήθελε να τους πάρει από τούτο τον κόσμο. Ποιον να θυμηθούμε; Τον Αϊρτον Σένα που σκοτώθηκε σε πίστα της Φόρμουλα 1; Τον Ντράζεν Πέτροβιτς που βρήκε τραγικό θάνατο στην άσφαλτο; Τον Μίχαελ Σουμάχερ, που έκανε σκι και τράκαρε; Είναι μεν ζωντανός, αλλά άγνωστο σε ποια κατάσταση. Και πόσους ακόμη χωρά αυτή η μαύρη λίστα; Την ώρα που η ζωή τούς άνοιγε την αγκαλιά της, κάποιος  έκοβε το νήμα. Τι κρίμα Θεέ μου. Κάποιοι ευρισκόμενοι στο απόγειο της δόξας τους. Αλλοι, έχοντας γευτεί τα πάντα και λίγο προτού απολαύσουν τους καρπούς των χρόνων που προσπαθούσαν σκληρά για να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα και να γίνουν γήινοι θεοί!

Ενας από αυτούς ήταν (τι χρόνος, αλήθεια, χρησιμοποιείται!) ο Κόμπι Μπράιαντ. Κολοσσός. Πετούσε στο παρκέ. Πάνω από όλους. Εβγαζε φτερά και γινόταν μονομιάς ιπτάμενος στα παιχνίδια, συντρίβοντας κάθε ρεκόρ. Και χθες, σε μια συνωμοσία της αδικίας, πέταξε με ελικόπτερο και τελικά έφυγε από κοντά μας. Πέταξε μακριά.

Θλίψη. Η γη κλαίει.

Και το πόσο μεγάλος υπήρξε ο Κόμπι φαίνεται από το κύμα όσων «μίλησαν» για τον ίδιο.

Μια θάλασσα σχολίων στο απέραντο Διαδίκτυο. Αλλά ο Κόμπι θα μείνει στη μνήμη όλων. Αθάνατος.