Είναι σπάνιο, ιδιαίτερα στις μέρες μας, να βρεις ανθρώπους που μονάχα δίνουν, χωρίς να ζητάνε κάτι πίσω. Που το κάνουν με την ψυχή τους, με την αγάπη τους. Από τον έρωτα και τη φιλία, μέχρι το ποδόσφαιρο, δυσκολεύεσαι να συναντήσεις άνθρωπο που δεν θα ζητήσει τίποτα πίσω. Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος.

Ενας «πιστός στρατιώτης» του Παναθηναϊκού εδώ και μια 15ετία. Μονίμως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μονίμως πίσω από τις κάμερες, μα μονίμως δίπλα στην ομάδα, τους ποδοσφαιριστές, τους προπονητές. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ να αναδειχθεί η δουλειά του. Την κάνει γιατί τη γουστάρει, γιατί λατρεύει να περνάει ώρες στο προπονητικό κέντρο της ομάδας, γιατί αγαπάει το Τριφύλλι όσο λίγοι.

Δεν θα ακούσει ποτέ το όνομά του από τις εξέδρες, πιθανότατα αρκετοί σε αυτές μπορεί να μην ξέρουν καν το όνομά του. Ιδιαίτερα τα νέα παιδιά. Θα ακούσει, όμως, μια κουβέντα από τον – κάθε – Κολοβέτσιο, όπως αυτή που είπε ο αμυντικός του Παναθηναϊκού την περασμένη Κυριακή. «Ο Γρηγόρης είναι δίπλα μας σε όλα». Και ετούτη η κουβέντα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν άνθρωπο πραγματικό κόσμημα για την ομάδα του Παναθηναϊκού και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου θα ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί το τελευταίο διήμερο. Θα ήθελε να μην είχε δει κανείς – και κυρίως ο τηλεοπτικός φακός – εκείνο το κλάμα του στην ανατροπή απέναντι στην ΑΕΚ. Για να μη γίνει πρώτο θέμα, όπως και έγινε. Για να μη γίνει viral, όπως και έγινε. Για να μην κλέψει ούτε δευτερόλεπτο από τη δόξα των ποδοσφαιριστών, που έδωσαν και την ψυχή τους στο γήπεδο για να γυρίσουν το παιχνίδι.

Για τον ίδιο αυτή ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτή έφερε το δάκρυ στα μάτια του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δικαίωσή του. Να καμαρώνει την ομάδα του να κερδίζει. Και να φεύγει αθόρυβα για να συνεχίσει τη σπουδαία δουλειά που κάνει.