Παρά τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς πως οι επιλογές για την ηγεσία του Αρείου Πάγου διέπονται από θεσμική συνέπεια. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια οι επιλογές για τη θέση του προέδρου και του εισαγγελέα δεν έγιναν με άλματα στην επετηρίδα, αλλά με  τον δέοντα σεβασμό στην αρχή της αρχαιότητας.

Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει πως αποτελεί βασική πολιτική επιλογή η θωράκιση της Δικαιοσύνης από σχόλια και υπαινιγμούς που υπονομεύουν το κύρος της και αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της ανεξαρτησίας της. Καταδεικνύεται ακόμη η πρόθεση να αφεθεί η Δικαιοσύνη να επιτελέσει απερίσπαστη το δύσκολο έργο της. Και – κυρίως – χωρίς τη σκιά των πολιτικών παρεμβάσεων να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι της Θέμιδας.

Δεν ήταν αυτονόητα όλα αυτά την τελευταία τετραετία. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις ανακοινώσεις της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων με τις οποίες κατήγγελλε τη στάση τής τότε κυβέρνησης αλλά και τις ανοίκειες επιθέσεις μελών της εκτελεστικής εξουσίας σε δικαστικούς λειτουργούς.

Το δικαστικό σώμα αντιστάθηκε τότε με επιτυχία στις ανοικτές επιθέσεις αλλά και στις υπόγειες πιέσεις. Υπερασπίστηκε τον ρόλο του και τη θεσμική του υπόσταση, έτσι όπως απορρέει από το Σύνταγμα. Η Δικαιοσύνη όμως δεν μπορεί να λειτουργεί εσαεί σε καθεστώς επιθέσεων και πιέσεων. Για να παραμείνει στο ύψος των απαιτήσεων του ρόλου της χρειάζεται να έχει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων θεσμών. Χρειάζεται ένα περιβάλλον ηρεμίας. Κι αυτό εξασφαλίζει η επιλογή της νέας της ηγεσίας.