Ο θρήνος του Κουασιμόδου

Οταν ήμουν μικρή, είχα την «Παναγία των Παρισίων» σε μια παλιά παιδική έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και εικονογράφηση, που τότε μάλλον θα μου άρεσε, αλλά σήμερα, όπως τη θυμάμαι, ήταν κάπως τελείως μίζερη – το οποίο είναι δείγμα ότι είμαι στη γενιά που πρόλαβε τη μίζερη εικονογράφηση, τώρα πια τα εικονογραφημένα είναι είτε του κομπιούτερ είτε σκέτη ομορφιά. Ο πατέρας μου τότε με πήγαινε κάθε Παρασκευή στο βιντεοκλάμπ και διαλέγαμε από μια κασέτα για ενοικίαση, κι όταν βγήκε η διασκευή σε κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϊ είχα ενθουσιαστεί και κάθε βδομάδα παρακάλαγα να την πετύχω ξενοίκιαστη για να τη δω κι εγώ, μια και ποτέ δεν τις προλάβαινα από τους πρώτους και πέρναγα τουλάχιστον έναν-δυο μήνες λαχτάρας.