Πολύ σωστά η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δεν επιτρέπεται όμως να είναι κουφή. Και τα όσα εκκωφαντικά έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας για τον «φίλο» κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης και τη σχέση του όχι μόνο με τον ίδιο αλλά και με το Μέγαρο Μαξίμου, θα πρέπει να έχουν φτάσει στα αφτιά της. Θα πρέπει να έχουν φτάσει τουλάχιστον οι καταγγελίες του πρώην επικεφαλής της ΔΕΠΑ για τις επισκέψεις του «φίλου» υπό την ιδιότητα του απεσταλμένου της κυβέρνησης στον οργανισμό που διηύθυνε.

Μπορεί άραγε οποιοσδήποτε ιδιώτης να συστήνεται δεξιά και αριστερά ως «άνθρωπος του Μαξίμου»; Μπορεί να μιλά για «διευκολύνσεις» σε επιχειρηματίες και να χρησιμοποιεί τη φωτογραφία από το πόντιουμ του Μαξίμου σαν επαγγελματική κάρτα; Δεν θα πρέπει οι αρμόδιες Αρχές να αναρωτηθούν και να ερευνήσουν τη διαδρομή του χρήματος που προήλθε από την αιφνιδιαστική όσο και μετεωρική άνοδο αυτού του ανθρώπου; Δεν προβληματίζει η επίμονη σιωπή του ιδίου – αν υποθέσουμε ότι η σιωπή είναι δική του επιλογή και όχι επιβεβλημένη από αλλού;

Η κυβέρνηση δεν επιχείρησε μόνο να υποβαθμίσει την υπόθεση διά του υπουργικού φίλου του προσώπου αυτού. Βρήκε και την ευκαιρία να εξαπολύσει διά του ίδιου του Πρωθυπουργού άλλη μια επίθεση στα μέσα ενημέρωσης που δεν είναι αρεστά στην κυβέρνησή του. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που αφορά τον Τύπο, ο οποίος δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να ερευνά τη σκοτεινή αυτή υπόθεση. Οπως δεν μπορεί να αφορά τους δικαστικούς λειτουργούς η όποια απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης από την κυβερνητική εξουσία.

Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, ναι. Αλλά δεν είναι ούτε κουφή ούτε δειλή.