Μπορώ να συμμεριστώ την έξαψη και να κατανοήσω την ανάγκη. Δεν είναι καθόλου λίγο να σπεύδουν στην Αθήνα για τον Μαραθώνιο πενήντα πέντε χιλιάδες δρομείς απ’ όλον τον κόσμο και να σου φισκάρουν τα Airbnb, εν γνώσει τους μάλιστα ότι θα χάνουν πάντοτε από έναν Κενυάτη. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι σμπαραλιάζουν την λειτουργία μιας πόλης εκατομμυρίων κατοίκων, στον Μαραθώνιο δεν υπάρχει καμία χασούρα. Ουφ! Ετσι ισχυρίζονται τουλάχιστον οι ενδορφίνες που εκλύονται από την άσκηση, άλλως «ενδογενή οπιούχα», τα οποία υπόσχονται ζωή χαρισάμενη. Τριπάρουμε, κυρίες και κύριοι, με τις ευλογίες της επίσημης πολιτείας και των διεθνών οργανισμών υγείας! Ανήκουστο! Δεν είναι όμως μόνον αυτό που αλλάζει την διάθεση. Την αλλάζει κυρίως η αλλαγή της σχέσης μας με τον δημόσιο χώρο, η περιστασιακή έστω κατάληψη των μεγάλων οδικών αρτηριών, η σωματική συνάφεια με την άσφαλτο, η φαντασίωση – Σίσυφος της παιδικής παντοδυναμίας. Η κατάσταση κίνησης και όχι μετακίνησης. Εδώ είναι ο κόμπος… Διότι η κίνηση είναι υπόθεση προσωπική, ενώ η μετακίνηση είναι υπόθεση κοινωνική. OK, αλλάζω παράγραφο ώστε να μείνει λίγος χώρος για να πέσουν οι πρώτες ενστάσεις.

Δεν πιστεύω σε μια πόλη drive in, όπως ας πούμε το Λος Αντζελες, αλλά ούτε και διανοήθηκα ποτέ ν’ απλώσω καρώ τραπεζομάντηλο και να λιαστώ  στα κηπάρια του Πολεμικού Μουσείου όπως θα το ‘κανα αλαλάζοντας αν ήμουν Λονδρέζα ή Παριζιάνα, αν κατοικούσα σε πόλεις που κυνηγάνε τον ήλιο με το ντουφέκι. Η παρατεταμένη ηλιοφάνεια επηρεάζει τις χρήσεις του δημόσιου χώρου, συχνά τις περιορίζει σε διακοσμητικές και η μοιραία συνύπαρξη με αρχαιολογικά μνημεία τα καθιστά σχεδόν αόρατα. Ετσι είναι; Silver alert! Acropolis alert! Προσωπικά έχω να δω την Ακρόπολη από τότε που την είδε κι ο Ομπάμα κι ας περνάω αποκάτω της σχεδόν κάθε μέρα. Το δε «Καλλιμάρμαρο», άσ’ τα… Χώρια που του κρατάω μούτρα από τότε που απαρνήθηκε το οικογενειακό, το ιστορικό όνομα «Παναθηναϊκό στάδιο», το βλέπω πια σαν μια μπελαλίδικη απόφυση του τράφικ της Καλλιρρόης. Είμαι λοιπόν τόσο αφηρημένη; Είμαστε λοιπόν τόσο υπνοβάτες οι Αθηναίοι; Ασφαλώς όχι. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε, με το ένα μάτι κλειστό και τ’ άλλο ανοιχτό, περιμένουμε τον επόμενο μαραθώνιο. Από τους ξέσαλους σταυροφόρους της 17ης Νοεμβρίου που θα ξαναξηλώσουν οσονούπω τέμπλα, παγκάρια και άγιες τράπεζες της ζωής και της ιστορίας μας. Από τους τυμβωρύχους του Αλέξη Γρηγορόπουλου που δεν θ’ αργήσουν να ξανασπάσουν σταυρούς, μάρμαρα, δάκρυα και να πετάξουν έξω νεαρά σώματα προώρως κεκοιμημένων.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο event, στις παρυφές του στήνονται μικρότερες γιορτές, δρόμοι ημιαντοχής, υγιεινοί περίπατοι με μολότοφ, φλεγόμενοι κάδοι, παρελάσεις του βασιλιά καρνάβαλου Ρουβίκωνα και γραφικά μπιστολίδια μεταξύ μαφιόζων της γειτονιάς σας. Να με συγχωρούν ο Κενυάτης κι ο Λούης ο φουστανελοφόρος, αυτό όμως το μετάλλιο είναι δικό σας και δικό μου. Και δεν θα του το αρπάξω από κακία αλλά προς αποκατάστασιν μιας παλιάς ξεχασμένης αλήθειας που μόνον εμείς οι διά βίου μαραθωνοδρόμοι τη θυμόμαστε. Ο Φειδιππίδης, αμέσως όταν διεμήνυσε το «Νενικήκαμεν» στους Αθηναίους, πέθανε. Και δεν νομίζω ότι ήταν από το τρέξιμο.