Νομίζω ότι το έχει πει ένας γερμανός εθνολόγος. Ή μπορεί να μην το έχει πει και να είναι απλώς ένα ευφυολόγημα. «Ο Ελληνας μοιάζει σαν ένας Τούρκος που προσπαθεί να γίνει Ιταλός». Ξέρω, μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς αλλά οι δύο λαοί (μην μπερδεύουμε τις κυβερνήσεις, τις πολιτικές και τους πολιτικούς) είναι σαν να έχουν ζυμωθεί στο ίδιο πήλινο σκεύος. Οπως εκείνες οι συνταγές που αναφέρουν στο εξαιρετικό βιβλίο «Ελλάδα – Τουρκία στο ίδιο τραπέζι», στην ελληνική και στην τουρκική τους εκδοχή, η Μυρσίνη Λαμπράκη και η Ενγκίν Ακίν αντίστοιχα. Τα μοσχοβολιστά τσουρέκια με το μαχλέπι που, μόλις περάσουν το Αιγαίο, γίνονται τσουρέκ. Τα καϊμάκια και οι μελιτζάνες, τα μπουρέκια και οι μπακλαβάδες.

Αν και πιστεύω ότι η, περίπου, κοινή γευστική παράδοση και οι αντίστοιχες μνήμες του ουρανίσκου είναι ενδεικτικά δείγματα για τη σχέση μεταξύ δύο λαών, δεν είναι η μόνη αναφορά σχετικά με αυτό το «ζύμωμα» Ελλήνων και Τούρκων. Θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, εκείνο το hava limani που με υποδέχθηκε στον αερολιμένα της πόλης, το oda service που έγραφε στο εξώφυλλο ο κατάλογος του room service στο ξενοδοχείο, το κρέας με ayva, δηλαδή κυδώνια, που παράγγειλα στο εστιατόριο και συνειδητοποίησα γιατί η πατρίδα του πάππου μου, το Αϊβαλί, λεγόταν Κυδωνίες.

Εντάξει, ξέρουμε ότι είναι εκατοντάδες οι κοινές λέξεις στις δύο γλώσσες, αλλά αυτή η θεωρητική γνώση μεταφράζεται σε μια πολύ ρεαλιστική αίσθηση οικειότητας που νιώθεις όταν βρεθείς στην Τουρκία. Δεν θα αναφέρω τα περιστατικά καλής διάθεσης από απλούς Τούρκους που έχω βιώσει, τουλάχιστον εγώ, στη χώρα τους. Προτιμώ να θυμάμαι, ως ένδειξη αλληλοεπίδρασης της Ιστορίας των δύο λαών, τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» του Μ. Καραγάτση. Που λέει ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 συνετέλεσε στο να εκφραστεί η εθνική συνείδηση των αντιπάλων. Οτι τότε, δηλαδή, «πέθανε» ο τελευταίος Οθωμανός και «γεννήθηκε» ο πρώτος Τούρκος.