Το κλάμα στους άνδρες παραμένει ένα σύνθετο κοινωνικό θέμα. Στον αθλητισμό εμφανίζεται συχνά και γίνεται εύκολα αποδεκτό. Στις προσωπικές σχέσεις όμως, η ίδια αντίδραση γίνεται πιο δύσκολη. Οι άνδρες φοβούνται ότι η έκθεση θα τους κοστίσει την εικόνα της δύναμης και της αρρενωπότητας.
Η ερευνήτρια Heather MacArthur ανέλυσε πώς το περιβάλλον αλλάζει την αντίληψη για το ανδρικό κλάμα. Τα ευρήματά της δείχνουν ότι οι άνδρες κρίνονται θετικότερα όταν κλαίνε μέσα σε «αρρενωπά» πλαίσια. Το σπορ, ο ανταγωνισμός και η συλλογική ένταση ενισχύουν την αίσθηση της δύναμης. Έτσι, το δάκρυ μοιάζει φυσική αντίδραση στην πίεση και όχι ένδειξη αδυναμίας.
Στο γήπεδο υπάρχει μια ξεκάθαρη ιστορία. Η ομάδα κερδίζει ή χάνει. Ένα πέναλτι, μια χαμένη ευκαιρία ή μια ιστορική στιγμή μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα. Το περιβάλλον δικαιολογεί το ξέσπασμα. Ο άνδρας νιώθει ασφάλεια. Δεν φοβάται την κριτική.
Στις προσωπικές σχέσεις τα συναισθήματα είναι λιγότερο συγκεκριμένα. Δεν υπάρχει ένα καθαρό γεγονός που να επιτρέπει το ξέσπασμα. Υπάρχει ανασφάλεια. Υπάρχει φόβος απόρριψης. Το κλάμα εκεί θεωρείται πιο «γυμνό». Πολλοί άνδρες φοβούνται ότι θα χάσουν μέρος της εικόνας τους. Η κοινωνική πίεση τούς ωθεί να συγκρατηθούν. Το δάκρυ γίνεται κάτι που κρύβεται.
Τα δεδομένα δείχνουν ότι το ζήτημα δεν αφορά την ένταση του συναισθήματος. Οι άνδρες νιώθουν βαθιά. Νιώθουν όμως πιο άνετα να εκφραστούν σε χώρους όπου η ανδρική ταυτότητα θεωρείται δεδομένη. Το γήπεδο είναι ένας από αυτούς. Οι προσωπικές σχέσεις όχι πάντα.
Το συμπέρασμα είναι καθαρό. Η κοινωνία συνδέει το ανδρικό συναίσθημα με το πλαίσιο στο οποίο εμφανίζεται. Το κλάμα στον αθλητισμό γίνεται πάθος. Το κλάμα στη σχέση γίνεται αμφιβολία. Αυτή η αντίθεση εξηγεί γιατί ένας άνδρας συγκινείται εύκολα για την ομάδα του αλλά δυσκολεύεται να δείξει την ίδια ευαλωτότητα στην προσωπική του ζωή.
