Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο τηλεφωνητής των «ΝΕΩΝ» τη δεκαετία του 1990, ο Μανωλιός, μας έπαιρνε στο εσωτερικό τηλέφωνο και μας έλεγε: «Είναι κάποιος κύριος που λέει ότι είναι ο Παύλος Γιαννακόπουλος και θέλει έναν συντάκτη μπάσκετ να δώσει μια είδηση».
Την πρώτη φορά μας έκανε και εμάς εντύπωση, αλλά πήραμε το τηλεφώνημα και πράγματι ο Παύλος μάς ανακοίνωσε κάποια μεταγραφή. Ομως το 1995 έλεγε σε ανάλογο τηλεφώνημα… «Παιδί μου, πήραμε τον Ντομινίκ Ουίλκινς!».
Ηταν σαν το μικρό παιδί που χαιρόταν (και δικαίως) περισσότερο και από τον τελευταίο φίλο του Παναθηναϊκού για τον μεγάλο παίκτη που θα ερχόταν στην ομάδα.
Επί εποχής του ουσιαστικά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός μετατράπηκε σε αυτοκρατορία και θύμιζε τους μπασκετικούς Γκαλάκτικος. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς ήταν το μεγαλύτερο όνομα που είχε περάσει ποτέ τον Ατλαντικό και τον έφερε ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τους αδελφούς του Θανάση και Κώστα, προσφέροντάς του ένα ηγεμονικό συμβόλαιο 7.000.000 δολαρίων για ένα χρόνο.
Επί προεδρίας Γιαννακόπουλου το Τριφύλλι πήρε πάνω από τα μισά τρόπαια της ιστορίας του και φυσικά μέσα σε αυτά είναι τα πιο σημαντικά τα έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών.
Από το 1987 έως και το καλοκαίρι του 2012 όπου παρέδωσε τη σκυτάλη της προεδρίας στον γιο του Δημήτρη, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε συνολικά 29 τρόπαια!
– Εξι Ευρωλίγκες (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011).
– Ενα διηπειρωτικό (1996).
– Δεκατρία πρωταθλήματα Ελλάδας (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011).
n Εννέα Κύπελλα Ελλάδας (1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2012).
Ομως ο Παύλος Γιαννακόπουλος, εκτός από τα τρόπαια, έμεινε στην ιστορία του συλλόγου για τους παίκτες που είχε φέρει στον Παναθηναϊκό και φυσικά τους προπονητές, με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να είναι ο άνθρωπος με τον οποίο άλλαξαν ολόκληρη την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Δεν είναι τυχαίο ότι με καμία άλλη ομάδα στην οποία εργάστηκε ο «Μίδας» του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν είχε μείνει τόσα χρόνια (13) αλλά και δεν είχε τόσες επιτυχίες.
Κάποια στιγμή τα αδέλφια Γιαννακόπουλου είχαν υπολογίσει ότι χοντρικά σε όλα αυτά τα χρόνια ξόδεψαν πάνω από 300.000.000 ευρώ για τον αγαπημένο τους Παναθηναϊκό. «Ε, τι θέλετε, άλλοι τα τρώνε στο καζίνο και στον τζόγο, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό μου» συνήθιζε να απαντά όταν κάποιος του επεσήμαινε ότι έχει ξοδέψει πολλά για τον Παναθηναϊκό.
Στον οποίο πέραν του Ντομινίκ Ουίλκινς είχε φέρει πολλούς ακόμα μεγάλους παίκτες αλλά και είχε συμφωνήσει με δύο μύθους του παγκόσμιου μπάσκετ που δεν ήρθαν (για διαφορετικούς λόγους) ποτέ στη χώρα μας. Η συμφωνία με τον Μότσαρτ του μπάσκετ ήταν ίσως μια από τις μεγαλύτερες επιθυμίες του. Τη συμφωνία έχει επιβεβαιώσει τόσο ο μάνατζερ του Ντράζεν, όσο και η μητέρα του, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ καθώς ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί το deal.
Αντίθετα, για άλλο λόγο δεν ολοκληρώθηκε η συμφωνία με τον Αρβιντας Σαμπόνις.
Εντγκαρ Τζόουνς, Αντόνιο Ντέιβις, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Αριαν Κόμαζετς, Σάσα Βολκόφ, Ντίνο Ράτζα, Ζέλικο Ρέμπρατσα και Ζάρκο Πάσπαλι (μετά τον Ολυμπιακό) ήταν οι πρώτοι πολύ μεγάλοι ξένοι που είχε πάρει στην ομάδα. Ακολούθησαν εξίσου τεράστια ονόματα όπως ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, ο Ιμπραΐμ Κουτλουάι, ο Ραϊμούντας Σισκάουσκας, ο Ντρου Νίκολας, ο Μάικ Μπατίστ, ο Μπάιρον Σκοτ μεταξύ αυτών.
Ομως πάντα ο Παύλος Γιαννακόπουλος λάτρευε τους έλληνες παίκτες. Εφερε στο Τριφύλλι το μεγάλο του απωθημένο, τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου ενώ νωρίτερα είχε αρχίσει να χτίζει έναν κορμό ελληνικό από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ τότε όπως ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Νίκος Οικονόμου, ο Χρήστος Μυριούνης, ο Γιάννης Παπαγιάννης και ο Γιώργος Χρυσανθόπουλος.
