Χθες ξεκίνησαν οι εργασίες του πρώτου Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗΣΥ), με το οποίο μορφoποιείται δομικά και νομιμοποιητικά εκ των κάτω ως μείζων πολιτική οντότητα. Το Συνέδριο έχει διπλό στόχο: α) να επεξεργασθεί και υιοθετήσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων (Σχέδιο Ελλάδα) για την έξοδο της χώρας από την κρίση αλλά και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια νέα αναπτυξιακή δυναμική με κοινωνική δικαιοσύνη και β) να θέσει τις βάσεις για το ιδρυτικό συνέδριο του νέου, ενιαίου φορέα της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης που θα «συνενώνει» όλες τις δυνάμεις σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, ανανεωτικής Αριστεράς, προοδευτικού μεταρρυθμιστικού Κέντρου, πολιτικής οικολογίας. Εγχείρημα εύκολο στη διατύπωσή του, δύσκολο στην υλοποίησή του, αλλά απολύτως αναγκαίο για τη χώρα. Επομένως επιβεβλημένη η πραγμάτωσή του με υπέρβαση των δυσκολιών, εσώκλειστων αντιλήψεων και προσωπικών ατζέντας, όπου αυτές υπάρχουν. Η Ελλάδα χρειάζεται τον νέο ισχυρό ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς για να επιστρέψει στην πολιτική κανονικότητα.

Το Συνέδριο πραγματοποιείται σε μια κομβική στιγμή για την ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά και σοσιαλδημοκρατία. Τα εκλογικά αποτελέσματα, ιδιαίτερα στη Γαλλία με την εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν και στη Βρετανία με τη σημαντική ισχυροποίηση του Εργατικού Κόμματος υπό την (αμφισβητούμενη προεκλογικώς) ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν, έχουν ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το είδος της Κεντροαριστεράς / σοσιαλδημοκρατίας που χρειάζεται η Ευρώπη. Στην Ελλάδα των πολλαπλών ενδοκεντροαριστερών (μικρο)αντιπαραθέσεων η συζήτηση αυτή τείνει να προκαλέσει μία ακόμη διαίρεση ανάμεσα στους «μακρονιστές» και τους «κορμπινιστές»! –τους οπαδούς δηλαδή του γαλλικού προτύπου α λα Μακρόν και του βρετανικού α λα Κόρμπιν. Κι όμως, μάλλον πρόκειται για μια απλουστευτική διαίρεση. Πρώτα απ’ όλα, γενικευμένη τάση στην Ευρώπη σχετικά με τη σοσιαλδημοκρατία δεν καταγράφεται. Ως μόνη γενικευμένη τάση θα μπορούσε να θεωρηθεί η ήττα του λαϊκισμού (να καταλάβει την εξουσία) και η ενίσχυση της δημοφιλίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σε ό,τι αφορά τη σοσιαλδημοκρατία, τάσεις και δυναμική προσδιορίζονται σε σημαντικό, αν και όχι αποκλειστικό, βαθμό από τις εγχώριες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές συνθήκες. Στη Γαλλία το Εμπρός (En Marche) του Εμανουέλ Μακρόν αποτελεί τη νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική έκφραση που απαντά στο αίτημα για τη μεταρρύθμιση της σκληρωτικής γαλλικής οικονομίας, την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και τη διασφάλιση της κοινωνικής αλληλεγγύης και ισορροπίας (με την υιοθέτηση του σκανδιναβικού προτύπου –flexsecurity). Στη Βρετανία, από την άλλη μεριά, οι συνθήκες θέτουν ως κεντρικό αίτημα αυτό της καταπολέμησης των διευρυνόμενων ανισοτήτων και αυτό επιχείρησε να εκφράσει το Εργατικό Κόμμα, έστω και, σε ορισμένες περιπτώσεις, με έναν ξύλινο λόγο του παρελθόντος. Η Ελλάδα που αντιμετωπίζει τόσο την πρόκληση των μεταρρυθμίσεων όσο και αυτή των βαθύτατων κοινωνικών τραυμάτων (ανισοτήτων κ.λπ.) μπορεί να αντλήσει μαθήματα και από τις δύο περιπτώσεις, Μακρόν και Κόρμπιν, αν και η ευρωπαϊκή λογική Μακρόν βρίσκεται πλησιέστερα στην ελληνική πραγματικότητα. Ωστόσο, η χώρα χρειάζεται το δικό της σοσιαλδημοκρατικό πρότυπο που θα συνδυάζει την εθνική λογική με την ευρωπαϊκή και με έμφαση: α) στην κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα ως ταυτολογικό στοιχείο για την εξάλειψη των νέων ανισοτήτων, την καταπολέμηση της φτώχειας και περιθωριοποίησης, την προστασία του περιβάλλοντος, την προώθηση νέων προτύπων οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης με την ενεργοποίηση του κράτους, αλλά έξω από το πλαίσιο του παραδοσιακού κρατισμού, β) στην περιεκτική δημοκρατία με την προώθηση των νέων μορφών πολιτικής συμμετοχής με αξιοποίηση των σύγχρονων μέσων τεχνολογίας (Internet κ.λπ.), ανοικτότητας, νέων μορφών λογοδοσίας και διαφάνειας, νέων διαύλων επικοινωνίας με την κοινωνία των πολιτών, νέων δικαιωμάτων γ) στην ευρωπαϊκή ενοποίηση ως το κατεξοχήν αριστερό project σήμερα που αποβλέπει στην οικοδόμηση της δημοκρατικής υπερεθνικής, κοινωνικής Ευρώπης ως Πολιτικής Ενωσης –ομοσπονδία εθνικών κρατών με ισχυρούς κεντρικούς θεσμούς και πολιτικές, δ) στη δημοκρατική κανονιστική εμπλαισίωση της παγκοσμιοποίησης ώστε η διαδικασία –θετική στη βάση της –να μην παράγει κραυγαλέες ανισότητες, κρίσεις και επώδυνες γενικά συνέπειες.

Ενα πρότυπο που θα οδηγεί την Ελλάδα έξω από την παρακμή και κρίση ως σύγχρονη, ανοιχτή, δημοκρατική, κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Τελευταία Νέα