Αναζήτηση
Εχει, λένε, λόγους να πανηγυρίζει ο Νίκος Παππάς. Δούλεψαν τα πολλά φίλτρα της διαδικασίας που έχει στήσει. Αποκαλύφθηκε ο ακάλυπτος υπερθεματιστής. Και η κυβέρνηση απαλλάχτηκε από το βάρος να κατηγορείται ότι τον υποθάλπει.
Ο ίδιος ο Παππάς απαλλάχτηκε, λένε, από το βάρος να καθησυχάζει τρις ημερησίως του υπηρεσιακούς παράγοντες ότι δεν θα τους κοστίσει ποινικά το γεγονός ότι υπέγραψαν την ελεύθερη διέλευση του Ακάλυπτου από όλα τα φίλτρα έως την ώρα του ταμείου.
Η αλήθεια είναι ότι ο υπουργός Επικρατείας δυσκολεύτηκε να βρει ισορροπία στη σχέση του με τον Καλογρίτσα. Τώρα διατυμπανίζει την αμεροληψία του. Αλλά μόλις την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε ο ίδιος στη Βουλή ως πλασιέ του βουκολικού χαρτοφυλακίου, διαβεβαιώνοντας την εθνική αντιπροσωπεία για την αμύθητη αξία του.
Δεν ενισχύει η έκπτωση Καλογρίτσα το κύρος της διαδικασίας; Μάλλον το αντίθετο. Μάλλον δικαιώνει αναδρομικά τις ενστάσεις των υπόλοιπων διαγωνιζομένων που εξαρχής επεσήμαναν την ακαταλληλότητα της συμμετοχής του στον διαγωνισμό. Μάλλον ανοίγει τον δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση μιας δημοπρασίας της οποίας το αποτέλεσμα επηρέασε κάποιος που παρεισέφρησε χωρίς να διαθέτει τα προσόντα.
Αυτά θα τα βρουν, αργά ή γρήγορα, τα δικαστήρια. Αλλά πριν μιλήσουν τα δικαστήρια, ο ίδιος ο πατέρας του εγχειρήματος αφήνει να διαρρεύσει ότι ετοιμάζει νομοθετικά μπαλώματα για τις ξηλωμένες ραφές του δημιουργήματός του. Είναι σαν να προσπαθεί διά της κομμωτικής να θεραπεύσει μια εκτροπή.
Η λέξη «εκτροπή» ακούγεται πολύ βαριά για ένα εγχείρημα που όσο προχωρά τόσο αποκτά χαρακτηριστικά φάρσας. Αυτό που περιγραφόταν ιεροκρυφίως ως μέγα στρατήγημα για την άλωση του μιντιακού τοπίου εξελίσσεται σε κακοστημένο «αεροπλανάκι».
Το φιάσκο δεν πρόκειται να πτοήσει την κυβέρνηση του Παππά. Το βέβαιο είναι ότι θα επιμείνει καταστρέφοντας ό,τι προλάβει από τα παλαιά media, χωρίς να μπορεί όμως να οικοδομήσει αυτό που η «Αυγή» στο κυριακάτικό της πρωτοσέλιδο σάλπισε ως «νέα τάξη πραγμάτων».
Πόσο μακριά μπορεί να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο γκρεμίζοντας; Η απάντηση είναι ότι στα θεσμικά μπορούν να γκρεμίζουν χωρίς να χάνουν πολιτικό κεφάλαιο. Μπορεί τα Μέσα να σηκώνουν θόρυβο, αλλά αυτό που περιγράφουν ως θεσμικό τραγέλαφο η κοινή γνώμη το παρακολουθεί σαν παίγνιο ισχύος. Κανείς δεν κλαίει για τις αντισυνταγματικότητες.
Η κυβέρνηση πληρώνει –όσο πληρώνει –τις επιδόσεις της στην οικονομία. Ομως τα δύο –οικονομία και θεσμοί –δεν είναι ασύνδετα. Το πρώτο προϋποθέτει το δεύτερο. Κατά τη μνημειώδη παρατήρηση του Αμάρτια Σεν, καμία χώρα με ελευθερία του Τύπου δεν έχει περάσει λιμό. Ισχύει και αντιστρόφως. Καμία χώρα με Παππάδες επί του Τύπου δεν μπορεί να προσδοκά ευημερία.
